Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Rakszawie

Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego

A-433 z 14.10.2010
kościół parafialny
Państwo	Polska
Miejscowość	Rakszawa
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Podwyższenia Krzyża Świętego
Wezwanie	Podwyższenia Krzyża Świętego
Wspomnienie liturgiczne	14 września
Historia Data rozpoczęcia budowy 1880 Data zakończenia budowy 1882 Data poświęcenia 1884
Dane świątyni Styl neoromański Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 + 1 (wieżyczka na sygnaturkę) Ołtarz • liczba ołtarzy 4 Liczba naw 1
Położenie na mapie gminy Rakszawa Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego
Położenie na mapie Polski Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego
Położenie na mapie powiatu łańcuckiego Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego
50°09′15,2″N 22°14′42,9″E

Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii pod tym samym wezwaniem (dekanat Żołynia archidiecezji przemyskiej).

Świątynia została ufundowana przez księdza Antoniego Frączka – proboszcza parafii w Brzózie Królewskiej. Wybudowana została w latach 1880–1882, natomiast konsekrowana została w 1884 roku i otrzymała wówczas wezwanie Podwyższenia Krzyża Świętego. Informacja ta widnieje na tablicy inskrypcyjnej wmurowanej w ścianę prezbiterium.

Budowla jest orientowana i reprezentuje styl neoromański, wzniesiona została na planie krzyża łacińskiego. Pierwotnie była to ceglana budowla pokryta gontem z metalową sygnaturką. Najstarszą częścią murów jest prezbiterium i nawa z kaplicami: od strony południowej Świętego Maksymiliana (dawny babiniec), natomiast od strony północnej kaplica Matki Bożej Częstochowskiej z zakrystią (kaplica i zakrystia połączone były arkadowym przejściem). Kaplice otwierają się do nawy półkolistymi arkadami. Prezbiterium jest zamknięte trójbocznie i jest połączone z nawą półkolistym, sfrazowanym łukiem tęczowym. Wewnętrzna artykulacja ścian to powtórzenie zewnętrznej, podzielonej pilastrami podpierającymi profilowany gzyms. Wnętrze jest oświetlone przez osiem okien: sześć jest umieszczonych w nawie, natomiast dwa znajdują się w prezbiterium. Sklepienie kolebkowe jest obite deskami. Pola powstałe przez podzielenie wzdłuż i wszerz gurtami w 1895 roku zostały wypełnione polichromią autorstwa Lenartowicza, z przedstawieniem Ośmiu Błogosławieństw Czterech Cnót Kardynalnych w nawie, natomiast Trójcy Świętej – w prezbiterium. Posadzka jest wyłożona kamiennymi płytami. Elementami wystroju wnętrza oprócz świeczników kryształowych z XVIII wieku są cztery ołtarze: główny, ozdobiony obrazem samotnego Chrystusa na krzyżu, boczny po lewej stronie, ozdobiony obrazem Przemienienia Pańskiego, a po prawej stronie, ozdobiony obrazem św. Rocha. W ołtarzu kaplicy Matki Bożej znajduje się wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej. Wszystkie są pomalowane farbą olejną na płótnie, z tym że podobraziem ostatniego jest deska, do której została przyklejone płótno. Oprócz tego obraz ten był przesłonięty olejnym obrazem z przedstawieniem św. Rozalii. Balaski ołtarzowe dzieliły świątynie na prezbiterium, czyli chór, w którym modliły się osoby duchowne oraz korpus nawy, gdzie modlili się wierni. Funkcjonalność świątyni podnosiły trzy konfesjonały (dwa wykonane z drewna dębowego, jeden wykonany z drewna sosnowego) oraz ławki (12 wykonanych z drewna osikowego z oparciem, 2 wykonane z drewna sosnowego bez oparcia).