Komisje szpitalne
Komisje szpitalne – instytucje pomocy społecznej, powołane w 1775, przez Sejm rozbiorowy, osobno dla Korony i Litwy, na mocy tzw. "Konstytucji szpitalnej".[1] Zwano je też "Komisjami nad Szpitalami".
Zajmowały się zakładaniem szpitali, przytułków, domów starców, reformą służby zdrowia, powoływaniem lekarzy, aptekarzy, organizowaniem pomocy dla inwalidów, zwalczaniem żebractwa, zapobieganiem epidemiom i sprawami dobroczynności. Planowano w każdym województwie utworzyć przynajmniej jeden szpital generalny, który miałby przyjmować osoby niezdolne do pracy, sieroty, kobiety ciężarne i chorych.[2]
Z braku funduszy ich uprawnienia przekazano w 1780 komisjom dobrego porządku. [3] Z powodu krótkiego okresu działania trudno jest ocenić faktyczny dorobek komisji.[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Volumina legum tom 8 s. 109 – 111 Wyznaczenie komissyi nad szpitalami w Koronie y Wielkim Xięstwie Litewskim
- ↑ Polska.pl
- ↑ Volumina legum tom 8 s. 589 Szpitale w Koronie y W.X.Lit.
- ↑ Próby przekształceń miejskich w Grodnie w okresie Oświecenia. [dostęp 2009-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-05)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Katarzyna Starzyk-Łuszcz, Jacek Starzyk, XVIII-wieczny szpital biskupa Sołtyka w Kielcach, "Studia Medyczne" 2008, nr 12. (wersja pdf)
- Tadeusz Srogosz, Opieka Społeczna u Progu Sejmu Czteroletniego, "Polityka Społeczna", 1989, nr 5/6.
- Wojciech Witkowski, Historia administracji w Polsce 1764 – 1789, Warszawa 2007.