Korwety typu Baptista de Andrade
.jpg) NRP „João Roby” | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Wejście do służby |
1974 |
| Zbudowane okręty |
4 |
| Okręty w służbie |
1 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1380 t |
| Długość |
85,0 m |
| Szerokość |
10,3 m |
| Zanurzenie |
3,3 m |
| Napęd |
2 wysokoprężne silniki spalinowe, 2 śruby |
| Prędkość |
22 węzły |
| Zasięg |
5000 mil morskich przy prędkości 18 węzłów |
| Załoga |
72 |
| Uzbrojenie |
1 armata uniwers. 100 mm |
Korwety typu Baptista de Andrade – typ czterech portugalskich korwet, zbudowanych w latach 70. XX wieku dla Portugalskiej Marynarki Wojennej przez hiszpańską stocznię Bazan. W literaturze były także określane jako lekkie fregaty.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Korwety Baptista de Andrade były wersją rozwojową korwet typu João Coutinho, opartą na tym samym kadłubie i siłowni, lecz z bardziej zaawansowanym uzbrojeniem i wyposażeniem obserwacji technicznej[1]. Zaprojektowano je jako stosunkowo tanie i słabo uzbrojone lekkie fregaty z myślą o służbie u wybrzeży kolonii portugalskich, w związku z toczonymi tam od lat 60. wojnami kolonialnymi[2]. W stosunku do typu João Coutinho przede wszystkim zamieniono dwie armaty kalibru 76 mm na jedną kalibru 100 mm, a bomby głębinowe zastąpiono przez wyrzutnie torped przeciw okrętom podwodnym[1]. Cztery korwety typu Baptista de Andrade zbudowano w hiszpańskiej stoczni Empresa Nacional Bazán, która wcześniej zbudowała trzy okręty typu João Coutinho[1]. Według części źródeł, pierwotnie budowano je dla Republiki Południowej Afryki[3]. W literaturze okręty określano jako lekkie lub małe fregaty, natomiast oficjalnie zaklasyfikowano je jako korwety[4].
Okręty[edytuj | edytuj kod]
| Nazwa | Nr burtowy | Położenie stępki |
Wodowanie | Wejście do służby |
Wycofany |
|---|---|---|---|---|---|
| Baptista de Andrade | F486 | 1. 09. 1972 | 13. 03. 1973 | 19. 11. 1974 | |
| João Roby | F487 | 1. 12. 1972 | 3. 06. 1973 | 18. 03. 1975 | |
| Alfonso Cerquiera | F488 | 10. 03. 1973 | 6. 10. 1973 | 26. 06. 1975 | |
| Oliveira e Carmo | F489 | 1. 06. 1973 | 22. 02. 1974 | 28. 10. 1975 | 1999[5] |
Opis[edytuj | edytuj kod]
Architektura i kadłub[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Okręty miały gładkopokładowy kadłub z lekkim wzniosem w kierunku dziobu i nieznacznie podwyższonym pokładem na samym dziobie oraz wzdłużnym załamaniem burt w części dziobowej, dla polepszenia dzielności morskiej[6]. Lekko wygięta dziobnica była wychylona do przodu[6]. Na pokładzie dziobowym umieszczona była wieża artyleryjska[6]. Całe śródokręcie zajmowała grupa nadbudówki, z pojedynczym szerokim kominem o opływowej formie pośrodku długości okrętu[6]. W przedniej części, na wysokości pomostu bojowego, dolna kondygnacja nadbudówki stanowiła nadbudowę, ze ścianami stanowiącymi przedłużenie burt[6]. Na dachu nadbudówki dziobowej była podstawa radaru artyleryjskiego i za nią pojedynczy maszt kratownicowy[6]. Za kominem na pokładzie nadbudówki znajdowały się obok siebie stanowiska działek przeciwlotniczych, a dalej platforma dla śmigłowca[6]. Pokład rufowy za nadbudówką nie był zabudowany; rufa była pawężowa[6].
Długość całkowita fregat wynosiła 84,6 m, a długość między pionami 81 m, natomiast szerokość 10,3 m[1]. Zanurzenie wynosiło 3,3 m[1] (według innych źródeł, 3,6 m[7]). Wyporność standardowa wynosiła 1203 ts (ton angielskich), zaś pełna 1380 ts[3] (według innych publikacji, odpowiednio 1250 i 1380 ts[7] lub 1252 ts i 1401 ts[1]).
Liczebność załogi wynosiła 122 osoby, w tym 11 oficerów[7]. Pod koniec służby, po zmianie przeznaczenia okrętów załoga została zredukowana do 72 osób (7 oficerów)[5]. Na okrętach można było zaokrętować 34 żołnierzy piechoty morskiej do celów policyjnych[1].
Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Uzbrojenie główne stanowiła jedna francuska automatyczna armata uniwersalna Creusot-Loire kalibru 100 mm Mod. 1968 w wieży na dziobie[5]. Długość lufy wynosiła 50 kalibrów (L/50)[5]. Strzelała pociskami o masie 13,5 kg na maksymalną odległość 17 km przeciw celom nawodnym i 8 km przeciw celom powietrznym[5]. Szybkostrzelność maksymalna wynosiła 80 strz./min[5]. Jej ogniem kierował dalocelownik CSEE Panda i radar kierowania ogniem Pollux (firmy Thomson-CSF)[7].
Uzbrojenie przeciwlotnicze uzupełniały dwie armaty przeciwlotnicze 40 mm Bofors o długości lufy L/70 umieszczone na pokładzie nadbudówki za kominem[3]. Miały szybkostrzelność do 300 strz./min i donośność do 12 km[3].
Do zwalczania okrętów podwodnych służyły dwie amerykańskie potrójne wyrzutnie Mk 32 lekkich torped kalibru 324 mm umieszczone na pokładzie rufowym[3]. Przewidziano możliwość zamontowania wyrzutni pocisków przeciwokrętowych MM 38 Exocet, lecz nie zdecydowano się na to[7].
Z okrętów mógł operować śmigłowiec Westland Lynx, lecz bez możliwości stałego bazowania z uwagi na brak hangaru[3].
Napęd[edytuj | edytuj kod]
Napęd stanowiły dwa 12-cylindrowe silniki wysokoprężne OEW Pielstick 12 PC2.2 V 400, napędzające dwie śruby[3]. Moc siłowni wynosiła 10 560 bhp (10 707 KM)[1][a]. Prędkość maksymalna wynosiła 23,5 węzła[7] (późniejsze źródła podawały prędkość 22 węzły[3]). Zasięg wynosił 5900 Mm przy prędkości 18 węzłów[7].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Okręty były przeznaczone do służby u wybrzeży kolonii portugalskich (Angoli, Mozambiku, Wyspach Zielonego Przylądka oraz Gwinei Portugalskiej) w związku z trwającymi tam wojnami kolonialnymi, lecz weszły do służby już po rewolucji goździków w kwietniu 1974 roku w Portugalii, która doprowadziła do wygaszenia wojen kolonialnych. Po uzyskaniu niepodległości przez kolonie, okręty zaczęły pełnić służbę na wodach portugalskich. W 1977 roku negocjowano ich sprzedaż Kolumbii, lecz ostatecznie do tego nie doszło[1].
W latach 80. rozważano modernizację i dozbrojenie okrętów w pociski przeciwokrętowe i przeciwlotnicze, lecz zrezygnowano z tego z przyczyn finansowych[1]. Zamiast tego, w latach 1988-91, wzorem korwet typu João Coutinho, z okrętów zdjęto wyposażenie do wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych i przeznaczono je do celów patrolowych, w tym ochrony rybołówstwa[5]. W efekcie, załoga zmniejszyła się do 72 osób[5].
„Alfonso Cerquiera” znajdował się w służbie do 2015 roku[5]. Został on następnie 4 września 2018 roku zatopiony jako sztuczna rafa koło Madery[8]. „Oliveira e Carmo” natomiast został wycofany w 1999 roku[5].
Obecnie w służbie pozostaje jeden okręt tego typu. Zostały zastąpione przez okręty patrolowe typu Viana do Castelo.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Późniejsze źródło Jane’s Fighting Ships 2000–2001 ↓, s. 538 podaje okrągłą większą wartość mocy ciągłej 12 000 KM
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 1995 ↓, s. 319
- ↑ Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 1995 ↓, s. 317-319.
- ↑ a b c d e f g h i Jane’s Fighting Ships 2000–2001 ↓, s. 538
- ↑ Jane’s Fighting Ships 1972-73 ↓, s. 271.
- ↑ a b c d e f g h i j Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 657
- ↑ a b c d e f g h Na podstawie rysunku i fotografii w Jane’s Fighting Ships 2000–2001 ↓, s. 538
- ↑ a b c d e f g Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 430
- ↑ Wreck Corveta Afonso Cerqueira [online], Madeira Divepoint [dostęp 2023-08-22] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1972-73. Raymond Blackman (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co. Ltd., 1972. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2000–2001. Richard Sharpe (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2000. ISBN 0-7106-2018-7. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Korwety Baptista de Andrade na stronie Marinha Portuguesa. marinha.pt. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-30)]. (port.)