Korzenie koralkowe
Korzenie koralkowe – charakterystyczne dla sagowców korzenie tworzące się w warstwie przypowierzchniowej gleby i często wystające nieco ponad jej powierzchnię[1], zapewniające siedlisko sinicom z rodzajów Nostoc i Anabaena[2], zdolnym do wiązania azotu atmosferycznego[3].
Korzenie te rozwijają się niezależnie od obecności symbionta – także u roślin uprawianych w sterylnej kulturze[4]. Powstają zwykle z korzeni bocznych z typowego dla sagowców palowego systemu korzeniowego[1]. Korzenie te rozrastają się początkowo poziomo tuż pod powierzchnią ziemi[4], a następnie tworzą korzenie boczne wyrastające z perycyklu[2], bardzo obficie rozgałęziające się dichotomicznie, rosnące ku górze i tworzące nabrzmiałe zakończenia. W czasie wzrostu wykazują nie tylko ujemny geotropizm (ageotropizm), ale także rosną ku powietrzu (aerotropizm) i światłu (fototropizm)[4]. Wzrost korzeni koralkowych jest intensywniejszy u młodych roślin i tych uprawianych w warunkach szklarniowych, niż u starych i rosnących w warunkach naturalnych[4]. W dojrzałym korzeniu krótkie hormogonia dostają się przez tkankę okrywającą do przestrzeni w korze wtórnej. Tam zostają pokryte warstwą śluzu. Mające zdolność przeprowadzania fotosyntezy w korzeniach sagowców sinice wykazują miksotrofizm[5]. Obecność symbiontów umożliwia roślinom korzystanie z azotu atmosferycznego. W przypadku Macrozamia riedlei wyliczono, że sinice z tym gatunkiem związane wiążą 18,6–18,8 kg azotu/ha[6]. Azot organiczny jest przekazywany przez sinice roślinie w postaci cytruliny, glutaminy i w mniejszej ilości kwasu glutaminowego[7]. Dzięki tym związkom sagowce rozwijać się mogą na skrajnie ubogich glebach[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Loran M.Whitelock: The Cycads. Portland: Timber Press, 2002, s. 16. ISBN 0-88192-522-5.
- ↑ a b Boon-Earn Milindasuta. Developmental Anatomy of Coralloid Roots in Cycads. „American Journal of Botany”. 62 (5), s. 468, 1975. DOI: 10.2307/2441953. ISSN 0002-9122. (ang.).
- ↑ Zygmunt Hejnowicz: Anatomia i histogeneza roślin naczyniowych. Organy wegetatywne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13825-4.
- ↑ a b c d Divya Darshan Pant: An introduction to Gymnosperms, Cycas and Cycadales. Birbal Sahni Institute of Palaeobotany, 2002, s. 73–74. ISBN 81-86382-01-1.
- ↑ Angela Hodge, Graziella Berta, Claude Doussan, Francisco Merchan i inni. Plant root growth, architecture and function. „Plant and Soil”. 321 (1–2), s. 153–187, 2009. DOI: 10.1007/s11104-009-9929-9. ISSN 0032-079X. (ang.).
- ↑ J Halliday, JS Pate. Symbiotic Nitrogen Fixation by Coralloid Roots of the Cycad Macrozamia riedlei: Physiological Characteristics and Ecological Significance. „Australian Journal of Plant Physiology”. 3 (3), s. 349, 1976. DOI: 10.1071/PP9760349. ISSN 0310-7841. (ang.).
- ↑ J.S. Pate, P. Lindblad, C.A. Atkins. Pathways of assimilation and transfer of fixed nitrogen in coralloid roots of cycad-Nostoc symbioses. „Planta”. 176 (4), s. 461–471, 1988. DOI: 10.1007/BF00397652. ISSN 0032-0935. (ang.).