Lemat Hoeffdinga

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Lemat Hoeffdinga – w rachunku prawdopodobieństwa, twierdzenie podające górne ograniczenie funkcji generującej momenty ograniczonej zmiennej losowej o zerowej średniej. Dowód lematu Hoeffdinga wykorzystuje wzór Taylora oraz nierówność Jensena.

Twierdzenie[edytuj | edytuj kod]

Niech będzie rzeczywistą zmienną losową przyjmującą wartości w przedziale prawie na pewno. Jeżeli to dla wszystkich zachodzi nierówność

[1].

Dowód[edytuj | edytuj kod]

Założenie, że ma zerową wartość oczekiwaną implikuje, że liczba jest niedodatnia, a liczba nieujemna. W szczególności, jeżeli jedna z tych liczb jest 0, to przyjmuje stale wartość 0 prawie na pewno,

a w tym wypadku dowodzona nierówność jest prawdziwa. Bez straty ogólności można więc założyć, że liczba jest ujemna, a jest dodatnia.

Funkcja jest wypukła, tj.

Obliczając wartość oczekiwaną obu stron powyższej nierówności, otrzymujemy

Niech Definiujemy funkcję wzorem

Definicja ta jest poprawna. Istotnie,

W konsekwencji,

Ze wzoru Taylora, dla każdej liczby rzeczywistej istnieje taka liczba w przedziale że

Wynika stąd, że

Oznacza to, że

Ostatecznie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]