Leon Kisiel

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Kisiel
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1898
Ostrów Galicyjski

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przyczyna śmierci

zbrodnia katyńska

Zawód, zajęcie

nauczyciel

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doktorat

Alma Mater

Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie

Stanowisko

dyrektor Państwowego Gimnazjum i Liceum we Włodzimierzu Wołyńskim

Odznaczenia
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921

Leon Kisiel (ur. 3 kwietnia 1898 w Ostrowie Galicyjskim, zm. 1940 w ZSRR) – polski nauczyciel, dyrektor gimnazjalny w II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 listopada 1882 w Ostrowie Galicyjskim jako syn Michała[1][2][3]. Uczył się w Przemyślu[4]. W 1917 zdał egzamin dojrzałości[4]. Podczas nauki szkolnej działał w skautingu[4].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w grudniu 1918 zgłosił się do szeregów Wojska Polskiego[4]. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej[4]. Ze służby został zwolniony jako inwalida[4]. Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[4].

Następnie studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie w 1927 na Wydziale Humanistycznym uzyskał doktorat na podstawie pracy pt. „Pan Podstoli” wobec „Monitora” (promotor: prof. Juliusz Kleiner)[4], którą wydał w tym samym roku[5]. Podjął pracę nauczyciela-polonisty[6]. W latach 20. pracował w Państwowym Gimnazjum Koedukacyjnym im. Juliusza Słowackiego w Kowlu, gdzie uczył języka polskiego i propedeutyki filozofii[7]. Potem pracował w Równem[4]. Później sprawował stanowisko dyrektora Państwowego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Zdołbunowie[4]. W tym okresie pod koniec 1932 został mianowany członkiem oceny książek i pomocy naukowych dla szkół z ruskim (ukraińskim) językiem nauczania[8]. Od roku szkolnego był dyrektorem Państwowego Gimnazjum i Liceum we Włodzimierzu Wołyńskim do 1939[4]. W tym mieście był organizatorem bursy męskiej[4]. W 1936 został przewodniczącym Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla nauczycieli publicznych szkół powszechnych dla powiatu włodzimierskiego i horochowskiego[4].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 pozostał we Włodzimierzu (13 października 1939 planowano z opóźnieniem rozpocząć rok szkolny)[9]. W dniu 14 października 1939 został aresztowany przez sowietów w swoim domu[10]. Był przetrzymywany w więzieniu we Włodzimierzu co najmniej do marca 1940[11]. W 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 43/3-39 oznaczony numerem 1305)[1][12]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Był żonaty ze Stefanią z domu Niedźwiecką (ur. 1892, w latach 20. także była nauczycielką w gimnazjum w Kowlu, ucząc geografii i przyrodoznawstwa[7]), z którą miał dwie córki Janinę i Beatę Kisiel-Lubich (jej teść kpt. Stefan Lubich także został ofiarą zbrodni katyńskiej, zamordowany w Katyniu[13])[14].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 40. [dostęp 2020-12-20].
  2. ↑ Leon Kisiel. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-27].
  3. ↑ Biuletyn ↓, s. 1.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m Biuletyn ↓, s. 2.
  5. ↑ „Pan Podstoli” wobec „Monitora”. polona.pl/. [dostęp 2020-12-27].
  6. ↑ Biuletyn ↓, s. 2, 4.
  7. ↑ a b Zygmunt Zagórowski: Spis nauczycieli szkół wyższych, średnich, zawodowych, seminarjów nauczycielskich oraz wykaz zakładów naukowych i władz szkolnych. Rocznik II. Warszawa-Lwów: Książnica-Atlas, 1926, s. 323.
  8. ↑ Komisje. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej-Ruch służbowy”. Nr 5, s. 92, 23 grudnia 1932. 
  9. ↑ Biuletyn ↓, s. 3.
  10. ↑ Biuletyn ↓, s. 4.
  11. ↑ Biuletyn ↓, s. 5.
  12. ↑ Biuletyn ↓, s. 1, 8.
  13. ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 354. [dostęp 2020-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-11)].
  14. ↑ Biuletyn ↓, s. 1, 3, 4, 6.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Kisiel&oldid=71797082”