Leon Leligdowicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Leligdowicz
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1883
Załanów

Data i miejsce śmierci

31 marca 1954
Kraków

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

19 Pułk Piechoty Odsieczy Lwowa,
O.II SG,
34 Pułk Piechoty

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Komandor Orderu Korony Rumunii Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 Krzyż Żelazny (1813) II Klasy

Leon Leligdowicz h. Dęboróg (ur. 25 kwietnia 1883 w Załanowie, zm. 31 marca 1954 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 kwietnia 1883[1][2][3] w Załanowie. W 1904 ukończył c.k. Gimnazjum w Buczaczu i zdał egzamin maturalny[4]. Podczas I wojny światowej był oficerem Informacyjnym, od stycznia 1915 do listopada 1918 kierował ośrodkiem wywiadowczym przy jednostkach armii austro-węgierskiej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Mianowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5], a następnie do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[6][7]. W 1923 jako oficer nadetatowy 19 pułku piechoty ze Lwowa był kierownikiem referatu w Oddziale II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[8][9]. W 1928 jako oficer 34 pułku piechoty pozostawał w dyspozycji Ministra Poczt i Telegrafów[10]. W tym roku przebywał na leczeniu[11]. Pełnił stanowisko naczelnika w Ministerstwie Poczt i Telegrafów[12]. W 1934, jako podpułkownik rezerwy piechoty, pozostawał w Oficerskiej Kadrze Okręgowej nr 1 w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[1].

Zmarł 31 marca 1954 w Krakowie[12][13]. Został pochowany 3 kwietnia 1954 w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera CB-płd-wsch-narożnik)[12][13].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 7, 809.
  2. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2015-04-08].
  3. ↑ Korpus intendentów s. 112 [dostęp 2022-11-04].
  4. ↑ V. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnzyum w Buczaczu za rok szkolny 1903/4. Buczacz: Nakładem Funduszu Naukowego, 1904, s. 58–59. [dostęp 2022-11-04].
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 400.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 344.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 164.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 9, 179.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 9, 168.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116.
  11. ↑ Lista gości przybyłych do Ciechocinka do dnia 19 VII 1928 r.. „Zdrój Ciechociński”, s. 9, Nr 10 z 21 lipca 1928. 
  12. ↑ a b c d e f g Leon Leligdowicz. Nekrolog. „Dziennik Polski”, s. 4, Nr 78 z 2 kwietnia 1954. 
  13. ↑ a b Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Leol Leligdowicz. rakowice.eu. [dostęp 2016-12-31].
  14. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 179.
  16. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 361.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Leligdowicz&oldid=70876811”