Leonard Niemirowicz-Szczytt

Leonard Niemirowicz-Szczytt

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	27 marca 1900 Mitawa, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Katyń, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1910–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Batalion KOP „Iwieniec”
Stanowiska	dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Leonard Niemirowicz-Szczytt (ur. 27 marca 1900 w Mitawie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 27 marca 1900 w Mitawie, w rodzinie Adama i Salomei z domu Bugień. Wywodził się z linii wierzchowskiej Niemirowiczów-Szczytt herbu Jastrzębiec (potomek posła na Sejm Wielki Marcina Niemirowicza-Szczytta).

Dzieciństwo spędził w Mitawie, a od 1906 w Parnawie. W 1910 roku rozpoczął naukę w Pskowskim Korpusie Kadetów w Pskowie. W 1917 roku ewakuowany wraz z Korpusem do Kazania. W 1918 roku, po ukończeniu Korpusu Kadetów, krótko przebywał w Jekaterinosławiu. W latach 1919–1920 brał udział w wojnie z bolszewikami na froncie kijowskim, w desancie na Kaukaz i działaniach nad Morzem Czarnym. Ewakuowany do Konstantynopola. W 1921 roku przedostał się do Polski.

W 1921 roku ukończył Wielkopolską Szkołę Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. Początkowo służył w 85 pułku Strzelców Wileńskich w Nowej Wilejce. 9 maja 1924 roku został awansowany z dniem 1 kwietnia 1924 roku na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1923 roku i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

W latach 30. XX wieku pełnił służbę w 60 pułku piechoty wielkopolskiej w Ostrowie Wielkopolskim. 29 kwietnia 1933 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 112. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

W 1939 roku pełnił służbę w batalionie Korpusu Ochrony Pogranicza „Iwieniec” na stanowisku dowódcy kompanii odwodowej.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Upamiętnienie

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Rodzinie Leonarda i Elmy został poświęcony 30. odcinek serialu dokumentalnego „Epitafia Katyńskie” z 2010 roku.

Życie prywatne

Żonaty z Elmą Anną Lackner, z którą miał córkę Izabellę. W kwietniu 1940 roku żona i córka zostały wywiezione do Kazachstanu - córka do domu dziecka, a żona do łagru w Karagandzie. Izabella wróciła do Polski w 1946 roku, a Elma w połowie lat 50. XX wieku.

Ordery i odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Zbrodnia katyńska

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2016-07-26].
• Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-07-26].
• Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Marka Tarczyńskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Warszawa 2000, ISBN 83-905590-7-2.
• Teresa Sitkiewicz. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1 (35), 1991. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 0043-7182.