Leszek Konarski (dziennikarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leszek Konarski
Data i miejsce urodzenia

13 września 1941
Krzeszowice

Zawód, zajęcie

dziennikarz, dramaturg

Odznaczenia
Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja)

Leszek Konarski (ur. 13 września 1941 w Krzeszowicach) – polski dziennikarz oraz dramaturg.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracował jako reporter w „Dzienniku Polskim” (1971-1982), w „Przeglądzie Tygodniowym” (1983-1999) a od 1999 związany jest z tygodnikiem „Przegląd”. Jego reportaże ukazały się w tomikach „Ekspresu reporterów”, w antologiach polskiego reportażu: „Jedno polskie życie (1980), Poker o wszystko (1981)[1], Morze i Ziemia (2019)[2] oraz w zbiorze reportaży „Ogień” – fałszywy mit (2019)[3]. Jest autorem książki Nowa Huta – wyjście z raju (2020) będącej autorską historią 70 lat tego miasta i kombinatu[4][5]. Na podstawie jego reportaży zrealizowany został serial telewizyjny Tulipan i film fabularny Czarodziej z Harlemu[1].

Jeszcze jako student UJ, w 1962, za sztukę Obsesje zdobywa wyróżnienie w III Ogólnopolskim Konkursie Debiutu Dramaturgicznego Teatru „Ateneum” w Warszawie. W 1962 zadebiutował jednoaktówką Nie patrz w okno wystawioną w formie warsztatu dramaturgicznego na scenie Teatru „38”. Nagrodzona przez Teatr „Ateneum” sztuka Obsesje została w 1964 wystawiona przez Teatr Propozycji Klubu „13 Muz” w Szczecinie, a w 1965 Teatr Telewizji wystawił sztukę Szafa. Jego monodram Ostrożnie z ogniem, grany przez Teatr „Eref 66”, zdobył w 1977 pierwszą nagrodę jury i drugą nagrodę publiczności na XII Przeglądzie Zawodowych Teatrów Małych Form w Szczecinie. Za sztukę Pięćdziesiąt odcieni jednego koloru w 1967 otrzymał wyróżnienie w konkursie dramaturgicznym Rady Narodowej m. Krakowa (1967), a za sztukę Rozróba wyróżnienie w konkursie dramaturgicznym Teatru Ludowego w Nowej Hucie (1976)[1].

Od 1987 jest członkiem Oddziału Warszawskiego Związku Literatów Polskich, od 2003 oddziału w Krakowie[1]. W latach 1992–2007 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Francuskiej w Krakowie, a w 2004 rząd francuski przyznał mu godność kawalera orderu „des Arts et des Lettres” za osiągnięcia w promowaniu kultury francuskiej[6].

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • Nagroda Złotej Gruszki (1989)
  • Nominacja do nagrody „Grand Press” za news w o rzeczniku rządu Pawle Grasiu, który był równocześnie w Zabierzowie dozorcą u niemieckiego przedsiębiorcy (2009)[7]
  • Nominacja do nagrody „Grand Press” za news o zniknięciu 100 milionów euro z konta Fundacji XX Czartoryskich (2018)[8]
  • Nominacja do nagrody „Grand Press” w kategorii najlepszej książki reporterskiej 2020 roku, za książkę Nowa Huta – wyjście z raju (2020)[9]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Leszek Konarski [online], Krakowski Oddział Związku Literatów Polskich [dostęp 2021-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-06] (ang.).
  2. Morze i ziemia, ISBN 978-83-66431-43-0 [dostęp 2021-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-06] (pol.).
  3. "Ogień" Fałszywy mit [online], Sklep Tygodnika Przegląd [dostęp 2021-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-06] (pol.).
  4. Nowa Huta – wyjście z raju [online], Przegląd, 17 marca 2020 [dostęp 2021-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-06] (pol.).
  5. Marek Kęskrawiec, Nowa Huta Leszka Konarskiego. Prawdziwi ludzie w mieście z marzeń [online], budzetalert.pl, 6 listopada 2020 [dostęp 2021-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-06] (pol.).
  6. Pożytek z promowania Francji [online], Dziennik Polski, 15 lipca 2004 [dostęp 2021-02-06] [zarchiwizowane z adresu] (pol.).
  7. Lista nominowanych do Grand Press 2009 [online], Press.pl [dostęp 2021-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-06] (pol.).
  8. Grand Press 2018 - lista nominowanych [online], Press.pl [dostęp 2021-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-06] (pol.).
  9. XXIV EDYCJA KONKURSU GRAND PRESS [online], Grand Press [dostęp 2021-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-06] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]