Przejdź do zawartości

Licytacja naturalna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Licytacja naturalna – pojęcie z zakresu terminologii brydżowej, historycznie najstarszy system licytacji w brydżu. Licytacja naturalna wywodzi się z początków nowoczesnego brydża, jej podstawy zostały skodyfikowane w latach dwudziestych XX wieku przez Ely Culbertsona[1]. Znaczenie odzywek jest zgodne z intuicją i nie wymaga znajomości sztucznych konwencji. Licytacja naturalna stanowi punkt wyjścia dla wielu innych, bardziej rozbudowanych systemów licytacyjnych.

Podstawy systemu[edytuj | edytuj kod]

W tej konwencji licytuje się po kolei posiadane kolory longerów według ich długości i starszeństwa kolorów, przy uwzględnieniu zasad bezpiecznej licytacji. Aby otworzyć licytację, trzeba posiadać niewielką nadwyżkę ponad statystyczną średnią (w systemie punktacji Miltona Worka powinno posiadać się minimum 12 punktów na 40 łącznie)

  • otwarcie 1/1♠ oznacza posiadanie minimum 4 kart (lub 5 kart) w licytowanym kolorze
  • otwarcie 1♣/1 oznacza posiadanie minimum 3 kart w licytowanym kolorze
  • otwarcie 1 BA (bez atu) oznacza siłę około 15-17 punktów Miltona Worka (PC) i zatrzymanie w każdym kolorze
  • otwarcia 2♣/2/2/2♠ oznaczają posiadanie ponad połowy statystycznych punktów (zwykle około 22 PC) i minimum pięciokartowy longer
  • otwarcie 2 BA oznacza siłę około 21-23 PC i zatrzymanie w każdym kolorze
  • otwarcia 3♣/3/3/3♠ oznaczają siłę ręki niższą od statystycznej (7-11 PC) lecz minimum siedmiokartowy longer
  • otwarcie 3 BA oznacza siłę około 26 PC i zatrzymanie w każdym kolorze

Konwencje[edytuj | edytuj kod]

System naturalny można łatwo uzupełnić o konwencje licytacyjne, które ułatwiają partnerom dojście do właściwego kontraktu. Przykładami takich konwencji są np. Stayman, Blackwood. Należy nadmienić, że już otwarcie 3♣/3/3/3♠ w systemie naturalnym jest konwencyjne - ponieważ nie znajduje odzwierciedlenia w sile ręki.

Systemy pochodne[edytuj | edytuj kod]

W postaci klasycznej system naturalny nie jest od dawna stosowany, stanowi natomiast podstawę do wielu systemów licytacyjnych na nim opartych, np:

  • Acol – system brytyjski, otwarcia 1/1♠ z kolorów czterokartowych, otwarcie 2♣ ma znaczenie konwencyjne (minimum 23 PC)[2]
  • SAYC (Standard American Yellow Card ) – ogólnie obowiązujący standard amerykański, otwarcia 1/1♠ z kolorów pięciokartowych[3]
  • 2/1 – inny amerykański standard, odpowiedzi na poziomie 2 po otwarciu na poziomie 1 forsują do końcówki[4]
  • SEF – popularny we Francji. W bazie otwarć praktycznie zbieżny z SAYC-iem.

Systemy naturalne i sztuczne[edytuj | edytuj kod]

Podstawą systemu naturalnego jest zawsze obustronna wymiana informacji. Partnerzy licytując obustronnie ustalają łączną siłę rąk (w PC), najdłuższy posiadany wspólnie kolor oraz bezpieczną wysokość kontraktu.

Na odwrotnym założeniu bazują powstałe systemy sztuczne. W nich jedna ze stron przejmuje wymianę informacji w licytacji i za pomocą systemu sztucznych pytań (relay'ów) wizualizuje rękę partnera i decyduje o kontrakcie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Bogumił Seifert: Brydż nowoczesny, str. 41-148 r. wyd. 1959, wyd. Iskry, Warszawa
  2. Bogumił Seifert: Brydż nowoczesny, str. 343-371 r. wyd. 1959, wyd. Iskry, Warszawa
  3. Marek Wójcicki: Standard American Yellow Card (SAYC). Stowarzyszenie brydża sportowego Ziemi Głogowskiej.
  4. System 2/1 w wersji stosowanej na Bridge Base Online.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Bogumił Seifert Brydż nowoczesny, 1959, wyd. Iskry, Warszawa
  • Władysław Izdebski, Szkoła licytacji, Warszawa: „Almapress”, 1991, ISBN 83-7020-087-7, OCLC 749881588.