Lingua latina per se illustrata
Lingua latina per se illustrata – kurs i zestaw podręczników języka łacińskiego opracowany przez duńskiego nauczyciela języków obcych i lingwistę Hansa Henninga Ørberga, wykorzystujący bezpośrednią metodę nauczania.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ørberg rozpoczął prace nad podręcznikiem przed drugą wojną światową, wzorując się na metodzie opracowanej przez Artura Jensena. Pierwszy tom podręcznika ukazał się w r. 1955 pod tytułem Lingua Latina secundum naturae rationem explicata. Podręcznik ukazał się w ostatecznej wersji w r. 1990 pod tytułem Lingua Latina per se illustrata[1]. Podręcznik został odebrany jako rewolucyjny i zyskał dużą popularność[2].
Metoda Ørberga[edytuj | edytuj kod]
Główną zasadą metody jest legere, agere neque convertere umquam (czytać, działać, nic nie tłumaczyć). Teksty, opracowane od zupełnych podstaw[3], skonstruowane są w taki sposób, że ich treść najczęściej nie wymaga objaśnień w ojczystym języku ucznia, a słownictwo tłumaczone jest za pomocą słów już poznanych bądź za pomocą rysunków. Wszelkie uwagi towarzyszą tekstowi i są zawarte na marginesie na wysokości danego zagadnienia w tekście. Sposób ten ma skłonić ucznia do oduczenia się postrzegania łaciny przez pryzmat ojczystego języka bądź jakiegokolwiek innego[1]. Ørberg odchodzi również od stosowania uświęconych tradycją tabelek z odmianami, zamieszczając paradygmaty tylko na końcu podręcznika, bez ujęcia tabelarycznego[4]. Zamieszczony w podręczniku słownik jest listą wyrazów z precyzyjnymi danymi pozwalającymi na szybkie dotarcie do miejsca, w którym dane słowo zostało użyte i objaśnione[5].
Zastosowanie i użytkowanie kursu[edytuj | edytuj kod]
Metodą Ørberga posługuje się Accademia Vivarium Novum, działająca w Rzymie i założona przez włoskiego filologa klasycznego Luigiego Miraglię. W Polsce podręcznik stosowany jest na pierwszym roku filologii klasycznej Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, a także w kilku liceach ogólnokształcących[1].
Części składowe kursu[edytuj | edytuj kod]
- Pars I: Familia Romana
- Pars II: Roma Aeterna
- Indices
- Colloquia Personarum
- Exercitia Latina I et II
- Grammatica Latina
- Plautus: Amphitryo
- Caesar: De Bello Gallico
- Petronius: Cena Trimalchionis
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Marcin Loch. „Latine loquor!” — czyli „żywa łacina” jako metoda dydaktyczna. „Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae”. 2 (XXV), s. 146-147, 2015. ISSN 0302-7384.
- ↑ Jan-Piet Knijf: Latin. [dostęp 2017-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-28)]. (ang.).
- ↑ Ørberg 1991 ↓, s. 7.
- ↑ Ørberg 1991 ↓, s. 310.
- ↑ Ørberg 1991 ↓, s. 313.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hans Henning Ørberg: Lingua Latina per se illustrata pars I Familia romana. Grenaa: Domus Latina, 1991. ISBN 87-997016-5-0.