Przejdź do zawartości

Lubaina Himid

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lubaina Himid
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1954
Sułtanat Zanzibaru

Narodowość

Brytyjska

Odznaczenia
Order Imperium Brytyjskiego
Strona internetowa

Lubaina Himid (ur. 1954) – brytyjska artystka, kurator i profesor Contemporary art w Uniwersytet Centralnego Lancashire[1][2]. Jej sztuka koncentruje się na tematyce historii kultury i odzyskiwaniu tożsamości. Himid była jedną z pierwszych artystów zaangażowanych w ruch Black Art w Wielkiej Brytanii w latach 80.[3] i nadal tworzy sztukę aktywistyczną, która jest pokazywana w galeriach w Wielkiej Brytanii, a także na całym świecie. [potrzebne źródło inne niż pierwotne] Himid została mianowana MBE w czerwcu 2010 r. za „zasługi dla sztuki czarnych kobiet” [1], zdobyła nagrodę Turnera w 2017 r.[4] i otrzymała nagrodę CBE w konkursie Queen's Birthday Honors w 2018 r. za zasługi dla sztuki.

Wczesne życie i edukacja[edytuj | edytuj kod]

Himid urodziła się w sułtanacie Zanzibaru (wówczas brytyjski protektorat, obecnie część Tanzanii) w 1954 r. i przeniosła się do Wielkiej Brytanii wraz z matką, projektantką tekstyliów[5], po śmierci ojca, gdy miała zaledwie cztery miesiące[6]. Uczęszczała do Wimbledon College of Art, gdzie studiowała projektowanie teatralne, uzyskując tytuł licencjata. w 1976 roku[7]. Otrzymała tytuł magistra historii kultury na Royal College of Art w Londynie w 1984 roku[7].

Praca kuratorska[edytuj | edytuj kod]

Himid zorganizowała kilka wystaw prac czarnoskórych artystek, w tym Black Woman Time Now w Battersea Arts Centre w Londynie (1983) i Five Black Women, wystawę w 1983 roku w Africa Centre w Londynie[8]. Inne wystawy to: Into the Open (1984), The Thin Black Line (1985), Unrecorded Truths (1986), Out There Fighting (1987), New Robes for MaShulan (1987) i State of the Art (1987). Into the Open, prezentowana w Mappin Art Gallery w Sheffield, była powszechnie uważana za pierwszą dużą wystawę nowej generacji czarnych brytyjskich artystów. Naming the Money (2004) przedstawia żywiołowy tłum 100 zniewolonych ludzi w rolach, które grali na dworach książęcych Europy: od trenerów psów, twórców zabawek i twórców map po mistrzów tańca, muzyków i malarzy. Kupowano je jako „własność” bogatych Europejczyków w czasach, gdy Afrykanie byli traktowani jako jednostki waluty, a czarni służący byli symbolami statusu. Stykając się z ofiarami handlu ludźmi w XVIII wieku, zwiedzający poznaje ich pierwotną tożsamość, a także te, które zostały im narzucone.

Krytyczny odbiór[edytuj | edytuj kod]

Przeglądając zaktualizowaną wersję pracy Himidy z 2004 roku „Naming the Money” dla The Daily Telegraph w lutym 2017 roku, Louisa Buck zauważyła:

Twórczość Himidy od dawna dotyczy czarnej kreatywności, historii i tożsamości, a ten ożywiony tłum reprezentuje Afrykanów, którzy zostali sprowadzeni do Europy jako niewolnicy. Są bębniarze, treserzy psów, tancerze, garncarze, szewcy, ogrodnicy i gracze na viola da gamba, wszystkie ubrane w żywe wersje XVII-wiecznych kostiumów. Etykiety na plecach identyfikują każdą osobę, podając zarówno jej oryginalne afrykańskie imiona i zawody, jak i te narzucone przez ich nowych europejskich właścicieli, a te przejmujące teksty również stanowią część sugestywnej ścieżki dźwiękowej, przeplatane fragmentami muzyki kubańskiej, irlandzkiej, żydowskiej i afrykańskiej[1].

Członkostwo w zarządzie[edytuj | edytuj kod]

Himid zajmowała stanowiska w wielu zarządach i panelach. Jest członkiem zarządu powierniczego Lowry Arts Centre Manchester. Ponadto jest członkiem zarządu Arts Council England Visual Arts, Creative Partnerships East Lancs i Arts Council England North West. Wcześniej byli członkami zarządu, w tym Matt's Gallery w Londynie (2002–2005) i Tate Liverpool Council (2000, 2005). Od 1985 do 1987 Himid był członkiem Panelu Sztuk Wizualnych Greater London Arts Association.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Himid została mianowana MBE w czerwcu 2010 z okazji urodzin za „zasługi dla sztuki czarnych kobiet”.

W 2017 Himid została pierwszą czarnoskórą kobietą, która wygrała nagrodę Turnera[9]. Była najstarszą osobą nominowaną do nagrody, ponieważ zmieniły się zasady, zezwalając na nominacje artystów w wieku powyżej 50 lat[10].

Byli jednak starsi kandydaci w latach 80., zanim limit wieku został wprowadzony w 1994 roku.

Magazyn Apollo nazwał Himida Artystą Roku 2017[11].

Himid otrzymała Order Imperium Brytyjskiego [CBE]

w 2018 r. „Za zasługi dla sztuki”[12].

  • We Will Be (wood, paint, drawing pins, wool, collage, 1983)
  • Bone in the China: success to the Africa Trade (installation, c. 1985)
  • Revenge: a masque in five tableaux (multipart installation, 1991–92)
  • Zanzibar (series of paintings, 1999)
  • Plan B (series of paintings, 1999–2000)
  • Swallow Hard: the Lancaster Dinner Service (painted ceramics, 2007)
  • Negative Positives (series of graphic works, 2007– )
  • Kangas (associated works on paper etc, various dates)[13]
  • Le Rodeur (series of paintings, 2016)[14]

Wybitne dzieła[edytuj | edytuj kod]

Prace Himidy znajdują się w zbiorach publicznych, w tym w Tate, Victoria & Albert Museum, Whitworth Art Gallery, Arts Council England, Manchester Art Gallery, International Slavery Museum, Liverpool, Walker Art Gallery, Birmingham City Art Gallery, Bolton Art Gallery, New Hall, Cambridge i Harris Museum and Art Gallery, Preston[15][16].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

  • Diana Chire
  • Bay Garnett
  • Women in the art history field

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Louisa Buck, Lubaina Himid: a trio of UK shows shines a light on the under-appreciated hero of black British art, „The Telegraph”, 17 lutego 2017, ISSN 0307-1235 [dostęp 2021-03-30] (ang.).
  2. ↑ Louisa Buck, Lubaina Himid: a trio of UK shows shines a light on the under-appreciated hero of black British art, „The Telegraph”, 17 lutego 2017, ISSN 0307-1235 [dostęp 2021-05-03] (ang.).
  3. ↑ Lubaina Himid Northern Art Prize [online], web.archive.org, 27 stycznia 2011 [dostęp 2021-03-30] [zarchiwizowane z adresu 2011-01-27].
  4. ↑ Turner Prize 2017: Lubaina Himid's win makes history, „BBC News”, 6 grudnia 2017 [dostęp 2021-05-03] (ang.).
  5. ↑ Subscribe to read | Financial Times [online], www.ft.com [dostęp 2021-05-03].
  6. ↑ President with a torpedo in his crotch: how the works of Lubaina Himid speak to Trump times [online], the Guardian, 18 stycznia 2017 [dostęp 2021-05-03] (ang.).
  7. ↑ a b Academic staff [online], University of Central Lancashire [dostęp 2021-05-03] (ang.).
  8. ↑ Diaspora-artists: View details [online], new.diaspora-artists.net [dostęp 2021-05-03].
  9. ↑ Lubaina Himid becomes oldest artist to win Turner prize [online], the Guardian, 5 grudnia 2017 [dostęp 2021-05-03] (ang.).
  10. ↑ Turner Prize: Black painting pioneers break award age barrier, „BBC News”, 3 maja 2017 [dostęp 2021-05-03] (ang.).
  11. ↑ Artist of the Year – Apollo Awards 2017 – Lubaina Himid [online], Apollo Magazine, 21 listopada 2017 [dostęp 2021-05-03] (ang.).
  12. ↑ CBE for Turner Prize winner and UCLan Professor [online], University of Central Lancashire [dostęp 2021-05-03] (ang.).
  13. ↑ Lubaina Himid: Invisible Strategies [online], Modern Art Oxford [dostęp 2021-05-03] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-06] (ang.).
  14. ↑ Lubaina Himid :: BALTIC Centre for Contemporary Art. [online], baltic.art [dostęp 2021-05-03].
  15. ↑ Bio – Lubaina Himid [online] [dostęp 2021-05-03] (ang.).
  16. ↑ Work in Collections – Lubaina Himid [online], lubainahimid.uk [dostęp 2021-05-03] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lubaina_Himid&oldid=72146099”