Lucjan Sikorski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lucjan (Łucjan) Teodor Sikorski
Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1886
Poznań

Data i miejsce śmierci

1960
Sopot

Zawód, zajęcie

architekt

Narodowość

polska

Alma Mater

Politechnika Berlińska

Rodzice

Bolesław i Zofia z von der Osten-Sacken

Małżeństwo

Julia Stachowska

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości

Lucjan Teodor Sikorski (ur. 1 kwietnia 1886 w Poznaniu[1], zm. 1960 w Sopocie) – górnośląski architekt okresu modernizmu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum we Wrocławiu, w czasach szkolnych należał do Towarzystwa Tomasza Zana[2].

W 1911 ukończył architekturę na Politechnice w Berlinie. Brał udział w powstaniu wielkopolskim a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1919 roku w stopniu kapitana dowodził 69 pułkiem piechoty. W 1921 roku pracował w służbie wywiadu, jako zastępca szefa Oddziału II Sztabu Generalnego. Zwolniony z wojska w stopniu podpułkownika w roku 1922[3].

W połowie lat dwudziestych XX wieku przeniósł się do Katowic, gdzie w 1925 roku objął funkcję radcy budowlanego w katowickim magistracie. Jako architekt miejski miał znaczne zasługi dla rozwoju miasta. Zainicjował przebudowę Rynku, ulicy Warszawskiej (wówczas Piłsudskiego). Przyczynił się do wzniesienia budynków lotniska oraz radiostacji na Brynowie. Jako zagorzały łyżwiarz miał znaczny udział w decyzji o budowie w Katowicach Torkatu[4].

W 1928 roku wystosował do władz wojewódzkich memoriał, wyrażający wątpliwości, co do walorów zatwierdzonej i już realizowanej katedry w Katowicach[5].

W październiku 1936 roku został oskarżony o przyjęcie korzyści majątkowej. Wraz ze Stanisławem Beszczyńskim oraz Antonim Balcerem – dyrektorem generalnym Syndykatu Polskich Hut Żelaznych stanęli przed sądem[6], który w pierwszej instancji uniewinnił oskarżonych z postawionych zarzutów, z braku dowodów. Mimo uniewinnienia Sikorski do magistratu już nie powrócił i prowadził własną praktykę architektoniczną. Prokurator odwołał się do sądu apelacyjnego, który w marcu 1938 uznał jednak winę oskarżonych[7]. Wybuch wojny spowodował, że odwołanie przed Sądem Najwyższym nie zostało rozpatrzone.

Był członkiem Związku Strzeleckiego, Związku Oficerów Rezerwy, Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego[8] oraz SARP.

Realizacje[edytuj | edytuj kod]

Współutorstwo wielu realizacji, których dokumentacja była podpisana przez Sikorskiego nie jest pewne, jako naczelnik w Urzędzie Miejskim, podpisywał również projekty, których nie był bezpośredni autorem[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 665.
  2. ↑ Marian Paluszkiewicz, Jerzy Szews, Słownik biograficzny członków tajnych towarzystw gimnazjalnych w Wielkim Księstwie Poznańskim, 1850-1918, Wydawnictwo Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, 2000, s. 177, ISBN 978-83-7063-264-9 [dostęp 2017-12-25].
  3. ↑ Aneta Borowik, Słownik architektów, inżynierów i budowniczych związanych z Katowicami w okresie międzywojennym, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2012, ISBN 978-83-226-2106-6.
  4. ↑ Aneta Borowik, Śląskie skrzydła. Historia i architektura lotniska cywilnego w Katowicach-Muchowcu, [w:] Irena Kontna (red.), Wiadomości konserwatorskie województwa śląskiego 10. Transport, Katowice: Regionalny Instytut Kultury w Katowicach, 2018, s. 157, ISBN 978-83-952024-0-7.
  5. ↑ Gabriela Bożek (red.), Architektura modernistyczna Katowic i innych miast polskiego i czeskiego Śląska: referaty wygłoszone na sesji naukowej w Katowicach 25 października 2002, Katowice: Śląskie Centrum Dziedzictwa Kulturowego w Katowicach, 2002, s. 13, ISBN 978-83-85871-31-6 [dostęp 2017-06-09].
  6. ↑ Stanisław Nogaj (red.), Proces Sikorskiego i towarzyszy rozpoczął się w Sądzie Okręgowym w Katowicach, „Siedem groszy” (264), 24 września 1937, s. 2 [dostęp 2018-12-07].
  7. ↑ Michał Bulsa, Barbara Szmatloch, Sekrety Katowic, Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2018, s. 15, ISBN 978-83-7729-386-7, OCLC 1066105156.
  8. ↑ X Sprawozdanie z Działalności Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego za rok 1930, 1931 [dostęp 2017-06-09].
  9. ↑ Aneta Borowik, Rola radcy budowlanego Lucjana Sikorskiego w rozwoju urbanistyki i architektury Katowic w okresie II Rzeczypospolitej., [w:] Antoni Barciak (red.), Katowice w II Rzeczypospolitej, Katowice w Rocznicę Uzyskania Praw Miejskich, t. 4 (14) / 149, Katowice: Studio NOA Ireneusz Olsza, 2015, s. 424, ISBN 978-83-60071-80-9, OCLC 924861952 [dostęp 2019-09-23].
  10. ↑ a b Ewa Chojecka (red.), Sztuka Górnego Śląska od średniowiecza do końca XX wieku, Katowice: Muzeum Śląskie, 2004, s. 327, ISBN 83-87455-77-6.
  11. ↑ Katowice, Centrala Zaopatrzenia Hutnictwa S.A. [online], fotopolska.eu [dostęp 2017-06-09].
  12. ↑ Architektura i Budownictwo, Warszawa 1930, s. 13.
  13. ↑ Łukasz Respondek, Dom Ludowy w Chorzowie i jego historia, czyli co było przed Chorzowskim Centrum Kultury, „chorzow.naszemiasto.pl”, 20 lutego 2012 [dostęp 2017-06-09] (pol.).
  14. ↑ Jacek Broszkiewicz, Katowice – reflektorem po mieście, Urząd Miejski w Katowicach, s. 56.
  15. ↑ a b Jerzy Abramski: Ulice Katowic. Zawiercie: Graf−Mar, 2000, s. 83. ISBN 83-913341-0-4.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lucjan_Sikorski&oldid=71785295”