Ludwik Liszka
| |
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 sierpnia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 sierpnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
.png){kind=small}
Ludwik Liszka (ur. 12 sierpnia 1897 w Medenicach, zm. 17 sierpnia 1920 pod Zadwórzem) – podporucznik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 12 sierpnia 1897 w Medenicach, w rodzinie Wawrzyńca i Marii z domu Botiuk[1].
Należał do harcerstwa, a w roku 1914 wstąpił do Legionu Wschodniego, po rozwiązaniu którego ukończył gimnazjum w Drohobyczu, zdając maturę. W latach 1917–1918 służył w armii austro-węgierskiej uzyskując stopień podporucznika.
W listopadzie 1918 roku został internowany przez Ukraińców. Przetrzymywany był w obozie koło Kołomyi, z którego, jako ciężko chory, został zwolniony w maju 1920 roku. Po wyleczeniu, pod koniec 1919 roku, wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów[2].
Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od lipca 1920 dowodził 1. kompanią karabinów maszynowych Detachement rtm. Abrahama[a]. Został ranny w rękę w dniu 8 sierpnia tegoż roku pod Chodaczkowem[2]. Poległ w dniu 17 sierpnia 1920 r. pod Zadwórzem podczas osłaniania odwrotu wojsk polskich na Lwów. Wziął wówczas udział w ataku swego oddziału na przeważające liczebnie oddziały kawalerii radzieckiej (były to jednostki 6 Dywizji Kawalerii z 1 Armii Konnej gen. Siemiona Budionnego). Otoczony przez bolszewików walczył do końca, chcąc uniknąć niewoli popełnił samobójstwo[3].
Był kawalerem, nie miał dzieci[4].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8019 – pośmiertnie 27 lipca 1922[5][1]
25 marca 1938 Juliusz Liszka, brat Ludwika, zamieszkały w Drohobyczu przy ul. Św. Jura 47 potwierdził odbiór krzyża nr 8019 wraz z legitymacją[6].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W pracy pod redakcją Bogusława Polaka „Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945” podano, że Ludwik Liszka dowodził kompanią w baonie karabinów maszynowych. Ponieważ OW mjr. Abrahama nie posiadał w swym składzie batalionu karabinów maszynowych, bardziej prawdopodobnym wydaje się, iż Ludwik Liszka dowodził jedną z kompanii w batalionie piechoty lub pododdziałem w dywizjonie karabinów maszynowych, które wchodziły w skład grupy majora Abrahama.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 89.
- ↑ Artur Leinwand – Obrona Lwowa w 1920 roku ↓.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 27 z 19 sierpnia 1922, s. 616.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 21.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Liszka Ludwik. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.62-5282 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-07].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-01-26].
- Artur Leinwand – Obrona Lwowa w 1920 roku. [dostęp 2020-01-26].
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Żołnierze Legionu Wschodniego
- Podporucznicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Polacy w I wojnie światowej
- Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1897
- Zmarli w 1920