Maciej Zimiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maciej Zimiński
Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1930
Warszawa

Data i miejsce śmierci

6 października 2013
Warszawa

Narodowość

polska

Język

polski

Dziedzina sztuki

dziennikarz

Odznaczenia
Order Uśmiechu
Grób Macieja Zimińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Maciej Zimiński (również Jerzy Maciej Zimiński[1]) (ur. 13 kwietnia 1930 w Warszawie, zm. 6 października 2013 w Warszawie[2][3]) – polski dziennikarz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z warszawskiej Woli, ale dzieciństwo spędził w Wilnie, gdzie jego ojciec kierował oddziałem wydawnictwa „Nasza Księgarnia”[4]. Ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1948), w którym należał do 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”[5][6]. Absolwent SGPiS w Warszawie (1952) oraz Uniwersytetu Warszawskiego (1952, Wydział Dziennikarski). Karierę zawodową rozpoczął w 1950 w redakcji czasopism dla dzieci wydawnictwa „Nasza Księgarnia”. W latach 1952–1965 był sekretarzem redakcji gazety „Świat Młodych”. Od 1965 do 1973 zastępca redaktora naczelnego programów dziecięco-młodzieżowych Telewizji Polskiej, odpowiadał za program dla dzieci starszych; w okresie 1973–1978 naczelny redaktor tych programów, w latach 1978–1982 naczelny redaktor programów oświatowych.

Autor wielu książek dla dzieci, m.in.: Szatańska księga (1959), Jak to było z Mysią Wieżą (1960), Sto dni pod biegunem (1961), Osiem dni w krainie niedźwiedzi (1962), a także monografii Telewizja inspirująca dla dzieci (1970).

Autor wielu popularnych cyklicznych programów telewizyjnych dla dzieci, jak Ekran z bratkiem (tu również był prezenterem w okresie 1967–1978), Teleferie, Piątek z Pankracym. Twórca inspiracyjnego nurtu programów dla dzieci (Niewidzialna ręka, Klub Pancernych). W latach 1979–1985 autor scenariuszy filmów animowanych z cyklu Ktoś i coś[1].

Wykładał m.in. w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Działacz harcerski (ZHP).

Laureat licznych nagród i odznaczeń, m.in. nagrody Prezesa Rady Ministrów (1976, 1979), nagrody Ministra Obrony Narodowej (I stopnia zespołowa 1967, III stopnia zespołowa 1975), wielu nagród prezesa Radiokomitetu, „Złotego Ekranu” (1976), Orderu Uśmiechu. W 2009 roku bohater filmu dokumentalnego Maciej Zimiński. Ślad szczęścia i... przypadku[1].

Należał do PZPR[7]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A 12, rząd 8, grób 21)[8].

Jego synem jest dziennikarz i scenarzysta Wojciech Zimiński[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Maciej Zimiński w bazie filmpolski.pl
  2. ↑ Jerzy Maciej Zimiński, nekrolog. wyborcza.pl, 8 października 2013. [dostęp 2016-06-26].
  3. ↑ Nie żyje Maciej Zimiński, twórca „Niewidzialnej ręki”. tvn24.pl, 7 października 2013. [dostęp 2013-10-07].
  4. ↑ Tygodnik „Życie na Gorąco” nr 32, 11 sierpnia 2016, s. 32–33.
  5. ↑ Maciej Zimiński: To on wymyślił „Teleranek”. film.interia.pl, 17 sierpnia 2017. [dostęp 2022-06-05].
  6. ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1948. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2022-06-05].
  7. ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 1152. ISBN 83-223-2073-6.
  8. ↑ Cmentarz Wojskowy. Kwatera A 12, rząd 8, grób 21. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2022-06-05].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maciej_Zimiński&oldid=71490803”