Maksymilian Alweil

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maksymilian Alweil
Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1903
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

17 lutego 1979
Katowice

Zawód, zajęcie

lekarz stomatolog

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Maksymilian Alweil (ur. 11 lutego 1903 roku w Kołomyi, zm. 17 lutego 1979 roku w Katowicach) – polski lekarz stomatolog, działacz społeczny i polityczny związany z Galicją Wschodnią i Górnym Śląskiem.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Hermana i Amalii Schworz. Po ukończeniu gimnazjum w 1919 r. podjął naukę w szkole lekarskiej, uzyskując w 1929 dyplom technika dentysty. Od początku lat 20. pracował jako stomatolog w Kołomyi i Tyśmienicy, w latach 1936–1938 prowadził prywatny gabinet w Kołomyi. Od końca lat 20. zaangażowany w działalność komunistyczną w KPZU. W 1937 r. został skazany na dwa lata więzienia (wyrok odbywał od stycznia 1938 r. do września 1939 r.). Podczas okupacji radzieckiej pracował w II Poliklinice Miejskiej w Kołomyi oraz służył jako lekarz w Armii Czerwonej. W 1941 r. wyjechał na Wschód, zostając lekarzem w wojsku sowieckim, następnie pracował jako dentysta w Stalinabadzie. Był członkiem Związku Patriotów Polskich (1944–1945).

W 1946 roku powrócił do Polski i osiedlił się na Górnym Śląsku. Pracował w Ubezpieczalniani Społecznej – Szpitalu nr 4 w Katowicach. Od 1950 roku kierował Miejskim Ambulatorium Dentystycznym, następnie Wydziałem Stomatologicznym oraz Oddziałem Stomatologicznym Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach. W 1969 r. stanął na czele Wojewódzkiej Przychodni Stomatologicznej, która wyłoniła się z Oddziału. Był członkiem PPR (1946–1948) i PZPR, działał również w Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Towarzystwie Rozwoju Ziem Zachodnich, Związku Ateistów i Wolnomyślicieli oraz Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Orderem Sztandaru Pracy II klasy.

Żonaty z Jadwigą z Łysków, mieli dwóch synów i dwie córki.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • (red. Henryk Rechowicz), Ludzie 35-lecia: sylwetki zasłużonych dla województwa katowickiego: praca zbiorowa, Śląski Instytut Naukowy, Katowice 1979, s. 7–10 (biogram autorstwa Stanisława Bobowa)