Marcelin Ślósarczyk
kapitan piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
26 kwietnia 1892 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
2 marca 1938 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca batalionu |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Marcelin Seweryn Ślósarczyk (ur. 26 kwietnia 1892 w Bochni, zm. 2 marca 1938 w Warszawie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył gimnazjum w Bochni, a następnie uzyskał absolutorium prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1912 był członkiem i działaczem Związku Strzeleckiego[1] .
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Pomimo usilnych starań nie otrzymał zgody na przeniesienie do Legionów Polskich[1] . Jego oddziałem macierzystym był 16 Pułk Piechoty Obrony Krajowej z Krakowa. Na stopień aspiranta oficerskiego rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1915, a na stopień podporucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 stycznia 1916[2][3]. W 1916 został ranny, a po wyleczeniu ponownie skierowany na front[1] . W 1918 na czele swojej kompanii przystąpił do organizowanej przez Polską Organizację Wojskową na Ukrainie tzw. grupy mikulinieckiej[1] . Był dowódcą wyprawy na Proszowice, zakończonej całkowitym sukcesem. Zwycięsko brał udział w licznych walkach i potyczkach z Ukraińcami[1] . Po trzydniowej bitwie pod Mikulińcami dostał się do ukraińskiej niewoli. W czerwcu 1919 został z niej uwolniony[1] .
7 czerwca 1919 został tymczasowo przydzielony do 36 Pułk Piechoty[4]. 21 czerwca tego roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 20 Pułku Piechoty[5]. W 1921 pełnił służbę w 76 Pułku Piechoty w Grodnie[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 393. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W latach 1923–1928 pełnił służbę w 75 Pułku Piechoty w Królewskiej Hucie na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy II batalionu[8], a następnie kwatermistrza pułku[9][10]. W sierpniu 1928 został przeniesiony do Baonu Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 10A w Nisku na stanowisko dowódcy kompanii[11]. Z dniem 1 września 1932 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[12][13][14][15]. Do swojej śmierci pełnił służbę w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie na stanowisku kierownika referatu[16] . Był również członkiem Rady Nadzorczej Spółki Wydawniczej „Kultura Fizyczna”[17].
Był żonaty. Zmarł 2 marca 1938 w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Bochni przy ul. Orackiej (sektor III-13-23)[18][19].
Na stopień majora został mianowany pośmiertnie ze starszeństwem z 19 marca 1938 w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[20].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych[21]
- Medal Niepodległości (2 sierpnia 1931)[22]
- Srebrny Krzyż Zasługi[16]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[16]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[16]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[23]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Wspomnienie pośmiertne 1938 ↓.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 77.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 277.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 70 z 26 czerwca 1919 roku, poz. 2259.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 72 z 3 lipca 1919 roku, poz. 2352.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 205, 875.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 43.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 340, 408.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 299, 353.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 89, 185, 1097.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 340.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 431.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. XII, 40, 435.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 34.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 34.
- ↑ a b c d Nekrolog ↓.
- ↑ Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 63, s. 4, 1938-03-04. Warszawa..
- ↑ Podziękowanie. „Polska Zbrojna”. 78, s. 4, 1938-03-19. Warszawa..
- ↑ Cmentarz Komunalny w Bochni przy ul. Orackiej. Grobonet. [dostęp 2020-08-02]..
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 427.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40 „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 89.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916.
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ś.p. kpt. M. S. Ślósarczyk. „Polska Zbrojna”. 63, s. 6, 1938-03-04. Warszawa.
- Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 62, s. 4, 1938-03-03. Warszawa.
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Członkowie Związku Strzeleckiego (1910–1914)
- Kapitanowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Kwatermistrzowie 75 Pułku Piechoty (II RP)
- Ludzie urodzeni w Bochni
- Majorowie administracji II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-ukraińskiej (strona polska)
- Urodzeni w 1892
- Zmarli w 1938