Marian Gąsiewicz

Marian Gąsiewicz
	nadkomisarz Policji Państwowej
Data i miejsce urodzenia	2 listopada 1895 ; Stryj
Data i miejsce śmierci	1940 ; Kalinin
	Przebieg służby
Formacja	Policja Państwowa
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, ; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Marian Gąsiewicz (ur. 2 listopada 1895 w Stryju, zm. 1940 w Kalininie) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, później nadkomisarz Policji Państwowej, jedna z ofiar zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Franciszka i Marii z Pruszyńskich. Ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Od 2 września 1914 roku do 24 września 1917 roku żołnierz Legionów Polskich, następnie w Armii Austro-Węgier. Od 11 listopada 1918 roku do 31 lipca 1936 roku w Wojsku Polskim, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. 3 maja 1926 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 111. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W 1932 roku pełnił służbę w Dowództwie Obszaru Warownego „Wilno”^[1].

Absolwent Szkoły Oficerów Policji Państwowej w Warszawie. 12 sierpnia 1936 roku awansowany na stopień nadkomisarza. We wrześniu 1939 roku komendant Powiatowy Policji w Płocku.

Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w niewoli radzieckiej w obozie NKWD w Ostaszkowie. Zamordowany przez NKWD wiosną 1940 roku w Kalininie (obecny Twer) jako jedna z ofiar zbrodni katyńskiej.

4 października 2007 roku został pośmiertnie awansowany na stopień podinspektora Policji Państwowej^[2]^[3]^[4].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych
Srebrny Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari - 11 listopada 1976 (pośmiertnie)^[5]
Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r. - 1 stycznia 1986 (pośmiertnie)^[6]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Rocznik oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 191, 483.
↑ Funkcjonariusze Policji – Uroczysty Apel Pamięci 9 listopada 2007 roku, plac marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie polskieradio.pl [dostęp 2012-03-18]
↑ Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0.
↑ LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. katedrapolowa.pl. s. 70. [dostęp 2012-12-12]. (pol.).
↑ Ostatnia droga, CecyliaC. Grygo (red.), Białystok: SRK, 1998, s. 9, ISBN 83-909948-0-1, OCLC 751408170 .
↑ Zarządzenie Nr 1/86 Ministra Spraw Wojskowych z 1 stycznia 1986 r. w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r.” Dziennik Ustaw RP Nr 2 z 10 kwietnia 1986 r., s. 30.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, tom I, Warszawa 2005, str. 204. radaopwim.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)].. ISBN 83-89474-06-9

[1] Rocznik oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 191, 483.

[2] Funkcjonariusze Policji – Uroczysty Apel Pamięci 9 listopada 2007 roku, plac marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie polskieradio.pl [dostęp 2012-03-18]

[awanse-3] Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0.

[4] LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. katedrapolowa.pl. s. 70. [dostęp 2012-12-12]. (pol.).

[5] Ostatnia droga, CecyliaC. Grygo (red.), Białystok: SRK, 1998, s. 9, ISBN 83-909948-0-1, OCLC 751408170 .

[6] Zarządzenie Nr 1/86 Ministra Spraw Wojskowych z 1 stycznia 1986 r. w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r.” Dziennik Ustaw RP Nr 2 z 10 kwietnia 1986 r., s. 30.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]