Meshimori onna
Groby meshimori onna na terenie świątyni Eishō-ji w mieście Fujisawa. Zostały one zbudowane przez właściciela zajazdu Komatsuya w epoce Edo.
,_c._1840s-1870s,_XII.jpg)
Pięćdziesiąt trzy stacje Tōkaidō (Tōkaidō gojūsan-tsugi) autorstwa Koikawy Shōzana, ok. 1840–1870 (na obrazie m.in. Meshimori onna)
Meshimori onna (jap. 水商売) lub Meshiuri onna (jap. 食売女) (pol. dosł. Kobieta podająca posiłki) – kobiety, które pracowały w zajazdach (hatago) bądź pocztowych stacjach odpoczynkowych (shukuba) wzdłuż tras (kaidō) w Japonii w okresie Edo. Pierwotnie pełniły one jedynie rolę kelnerek, ale ze względu na konkurencję między zajazdami wzdłuż ruchliwych tras kaidō doprowadziła je do prostytucji w celu przyciągnięcia klientów[1][2].
Wiele zajazdów zatrudniało prostytutki, aby przyciągnąć więcej podróżnych, ale w 1718 r. szogunat Tokugawa wydał prawo ograniczające liczbę meshimori onna mogących przebywać w jednym zajeździe do dwóch, dając zajazdom ciche pozwolenie na zatrudnianie ograniczonej liczby prostytutek[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Vlastos, Stephen (1998). Mirror of Modernity: Invented Traditions of Modern Japan. University of California Press. (Vlastos, Stephen (1998). Lustro nowoczesności: wymyślone tradycje współczesnej Japonii. Prasa Uniwersytetu Kalifornijskiego.) ISBN 0-520-20637-1.
- ↑ Takeuchi, Rizō (197). Nihonshi shō jiten (日本史小辞典) (po japońsku). Kadokawa. P. 297.
- ↑ Tōkaidō w Kanagawie (神奈川の東海道(上)〔第2版〕) (lipiec 2000). (po japońsku). Kanagawa-Shimbu. s. 212–213. ISBN 4-87645-265-2.