Millettia borneensis
| Systematyka[1][2] | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Podkrólestwo | |
| Nadgromada | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Nadklasa | |
| Klasa | |
| Nadrząd | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Millettia borneensis |
| Nazwa systematyczna | |
| Millettia borneensis Adema[3] Blumea 45 (2000)[4] | |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5] | |
 | |
Millettia borneensis – gatunek pnącza z rodziny bobowatych (Fabaceae). Występuje naturalnie w Indonezji (wyspy Bali, Borneo, Sumatra), Malezji (Półwysep Malajski oraz stany Sabah, Sarawak) oraz w Brunei[3].
Ten gatunek został opisany przez F. Adema w 2000 roku[3].
Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten został zaobserwowany na Sumatrze, Borneo (Brunei, malezyjskie stany Sarawak i Sabah oraz indonezyjskie prowincje Borneo Zachodnie i Borneo Wschodnie), w Singapurze oraz na Półwyspie Malajskim. Jednak nie został on stwierdzony na liście kontrolnej wszystkich roślin naczyniowych flory Singapuru sporządzonej w 2009 roku. Dwa okazy zostały zarejestrowane w Singapurze, lecz miało to miejsce w 1857 i 1897 roku, dlatego też obecność tego gatunku w tym państwie pozostaje niepewna. Jedyny okaz na Sumatrze odnotowano w ogrodzie, który nie jest siedliskiem naturalnym. Wstępne jego opisy na Półwyspie Malajskim pochodzą z 1940 roku[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Pnącze dorastające do 4–50 m długości[3].
- Kwiaty
- O średnicy około 10 mm, barwy niebiesko-purpurowej[4].
- Owoce
- Spłaszczone, zielone strąki o długości około 7 cm[4].
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Zasięg występowania gatunku przekracza próg dla zagrożonych kategorii, nawet jeśli występowanie gatunku od dawna nie jest potwierdzone na Półwyspie Malajskim, w Singapurze i na Sumatrze. Zaliczony został w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych do gatunków najmniejszej troski. Jednak zalecane są dalsze badania w celu ustalenia aktualnego zasięgu geograficznego, stanu populacji i jej trendu oraz zagrożeń dla siedlisk tego gatunku[3].
Występuje w zacisznych, nizinnych (do wysokości 100 m n.p.m.) lasach z przewagą drzew z rodziny dwuskrzydlowatych Dipterocarpaceae. W lasach wtórnych zazwyczaj utrzymuje się jako pozostałość pierwotnej roślinności. Rośnie na glebach piaszczystych i wapiennych[3][4].
Zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Rozwój populacji ludzkich negatywnie wpływa na siedliska tego gatunku i jest zagrożeniem dla ich egzystencji. Dla siedlisk nizinnych zagrożeniem jest działalność rolnicza, przede wszystkim zakładanie plantacji pod produkcję oleju palmowego, plantacji kauczukowca, czy wskutek kontrolowanych pożarów. W Singapurze, w wyniku ekstensywnej urbanizacji, pozostało niewiele naturalnych siedlisk. Ponadto szacuje się, że ponad połowa naturalnym siedlisk lasów nizinnych na Borneo została zdegradowana. Rejestrowana jest odporność gatunku na powyższe zagrożenia[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-10-26] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h H. Chadburn, Millettia borneensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2014-01-12] (ang.).
- ↑ a b c d Millettia borneensis Adema, Blumea 45 (2000). Asian Plant. [dostęp 2014-01-12]. (ang.).
- ↑ Millettia borneensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).