Przejdź do zawartości

Mistrzostwa krajów nizinnych w skokach narciarskich

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mistrzostwa krajów nizinnych w skokach narciarskich
Data

marzec 1992 (1. edycja)
3 września 1993 (2. edycja)

Miejscowość

Scheidegg (1. edycja)
Meinerzhagen (2. edycja)

Zwycięzcy
1. edycja (1992)

Alan Jones

2. edycja (1993)

Peter van Hal

Mistrzostwa krajów nizinnych w skokach narciarskich (ang. FIS Lowlanders Ski Jumping Championships) – rozgrywane w latach 1992–1993 w zachodnich Niemczech zawody mistrzowskie w skokach narciarskich odbywające się pod egidą Międzynarodowej Federacji Narciarskiej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Tło[edytuj | edytuj kod]

Na przełomie lat 80. i 90. XX wieku powstanie i rozwój stylu V doprowadził do zwiększania się rozmiaru skoczni używanych na najważniejszych zawodach. Jednocześnie FIS zaostrzył kryteria wymagane do udziału w zawodach najwyższej rangi w skokach narciarskich. Zmiany te doprowadziły do ograniczenia możliwości startów dla przedstawicieli słabszych sportowo w tej dyscyplinie krajów, ograniczając je głównie do Pucharu Europy. W związku z taką sytuacją FIS podjął działania mające na celu zorganizowanie, wzorem podobnych imprez w biegach narciarskich i narciarstwie alpejskim (cieszących się wówczas dużym zainteresowaniem ze strony uczestniczących w nich zawodników), zawodów mistrzowskich w skokach narciarskich przeznaczonych dla mieszkańców krajów nizinnych[1].

Pierwsza edycja (1992)[edytuj | edytuj kod]

Felsenschanze (K-50) w Scheidegg

Pierwsza edycja imprezy odbyła się na początku marca 1992 w Scheidegg w Niemczech. W zawodach wystartowało 9 skoczków: trzech Brytyjczyków (w gronie tym zabrakło Eddiego Edwardsa, który nie wziął udziału w obu edycjach zawodów), pięciu Holendrów i jeden Ugandyjczyk (Dunstan Odeke, który upadł i odniósł kontuzję), a na starcie zabrakło Węgrów, którzy zrezygnowali z przyjazdu z powodu dużej odległości, jaką musieliby pokonać[1].

Zwycięstwo odniósł Brytyjczyk Alan Jones, który uzyskał odległości 43 i 41 metrów[1]. Ze względu na brak publikacji pełnych wyników i rozbieżności w źródłach nie wiadomo kto oprócz niego stanął na podium – Tim Ashburner, który w latach 1986–1994 pełnił funkcję menedżera reprezentacji Wielkiej Brytanii w skokach narciarskich, w książce „The History of Ski Jumping” twierdzi, iż drugie miejsce w zawodach zajął Brytyjczyk Ben Freeth[1] (o zdobyciu srebrnego medalu na stronie Fundacji Mike’a Campbella pisze również sam Freeth[2]). Z kolei źródła niderlandzkojęzyczne miejsce to przypisują Holendrowi Maartenowi Homanowi[3][4].

Ze względu na wiosenną pogodę zeskok obiektu był źle przygotowany, co skutkowało licznymi upadkami – Jones i jego rodak Ben Freeth byli jedynymi zawodnikami, którzy ustali obie swoje próby. Najdalszy skok zawodów oddał Holender Peter van Hal, który uzyskał 48 metrów, jednak zaliczył upadek[1].

W ramach zawodów przyznano pierwsze w historii medale mistrzostw Holandii w skokach narciarskich – mistrzem tego kraju został mający wówczas 13 lat Maarten Homan[4][3], a także medale mistrzostw Wielkiej Brytanii, w których zwyciężył Alan Jones. Ponadto rozegrano również zawody w kombinacji norweskiej, w których także triumfował Jones[5].

Druga edycja (1993)[edytuj | edytuj kod]

Meinhardus-Schanzen (K-62; po prawej) w Meinerzhagen

W związku z problemami z należytym przygotowaniem obiektu w 1992 roku w kolejnej edycji podjęto decyzję o przesunięciu zawodów na sezon letni i wykorzystaniu pokrytej igelitem skoczni Meinhardus-Schanze K-62 w Meinerzhagen[1].

Zwycięstwo w rozegranych 3 września 1993 zawodach odniósł Holender Peter van Hal, który w obu skokach uzyskał odległość 64 metrów. Srebrny medal zdobył Brytyjczyk James Lambert[1].

Podobnie jak w przypadku pierwszej edycji, tak i w odniesieniu do drugiej, ze względu na rozbieżności w źródłach i brak publikacji pełnych wyników istnieją wątpliwości co do tego kto zajął 3. pozycję – według Tima Ashburnera był to Ben Freeth[1], a według źródeł niderlandzkojęzycznych Holender Jarno Bor[6].

Zawody w 1993 były drugą i ostatnią w historii edycją mistrzostw krajów nizinnych w skokach narciarskich – w kolejnych latach impreza nie była już kontynuowana[1] (w 1994, po braku uzyskania kwalifikacji na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1994, Freeth i Jones zakończyli uprawianie skoków narciarskich, ze sponsorowania Brytyjczyków wycofał się sponsor, a reprezentację Wielkiej Brytanii w tej dyscyplinie sportu rozwiązano[7]).

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Data Miejsce Skocznia 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce
marzec 1992 Scheidegg Felsenschanze K-50 Wielka Brytania Jones, AlanAlan Jones Wielka Brytania Freeth, BenBen Freeth /
Holandia Homan, MaartenMaarten Homan[a]
brak danych
3 września 1993 Meinerzhagen Meinhardus-Schanze K-62 Holandia van Hal, PeterPeter van Hal Wielka Brytania Lambert, JamesJames Lambert Wielka Brytania Freeth, BenBen Freeth /
Holandia Bor, JarnoJarno Bor[b]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Tim Ashburner, który w latach 1986–1994 pełnił funkcję menedżera reprezentacji Wielkiej Brytanii w skokach narciarskich, w książce „The History of Ski Jumping” twierdzi, iż drugie miejsce w zawodach zajął Brytyjczyk Ben Freeth (o zdobyciu srebrnego medalu na stronie Fundacji Mike’a Campbella pisze również sam Freeth). Z kolei źródła niderlandzkojęzyczne miejsce to przypisują Holendrowi Maartenowi Homanowi. Być może zawodnicy zajęli tę pozycję ex aequo (wcześniej wymienione źródła nie podają bowiem informacji o tym kto w tych zawodach zajął 3. miejsce) – brak jednak źródeł rozstrzygających tę kwestię.
  2. Tim Ashburner, który w latach 1986–1994 pełnił funkcję menedżera reprezentacji Wielkiej Brytanii w skokach narciarskich, w książce „The History of Ski Jumping” twierdzi, iż trzecie miejsce w zawodach zajął Brytyjczyk Ben Freeth. Z kolei źródła niderlandzkojęzyczne miejsce to przypisują Holendrowi Jarnowi Borowi. Być może zawodnicy zajęli tę pozycję ex aequo – brak jednak źródeł rozstrzygających tę kwestię.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i Tim Ashburner: The history of ski jumping. Bath: Quiller Press, 2003, s. 94. ISBN 1-904057-15-2.
  2. A man with a mission. mikecampbellfoundation.com, 2013-01. [dostęp 2017-09-06]. (ang.).
  3. a b Tim Brouwer. Zonder glans van der Schans. „Leidsch Dagblad”, s. 37, 1992-03-14. (niderl.). 
  4. a b geschiedenis in Nederland. langlaufpagina.nl. [dostęp 2017-09-06]. (niderl.).
  5. Alan Donald Jones. britishmastersteam.co.uk. [dostęp 2017-09-07]. (ang.).
  6. Deel 4: De periode met Peter van Hal, Richard Jansen en Maarten Homan. skispringers.nl. [dostęp 2017-09-06]. (niderl.).
  7. Tim Ashburner: The history of ski jumping. Bath: Quiller Press, 2003, s. 95. ISBN 1-904057-15-2.