Monaster Przemienienia Pańskiego w Dziatłowiczach
52°20′26″N 26°50′23″E/52,340556 26,839722| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Eparchia | |
| Obiekty sakralne | |
| Cerkiew |
Przemienienia Pańskiego |
| Fundator | |
| Data budowy |
1560 |
| Data zamknięcia |
1855 |
Położenie na mapie Białorusi  | |
| 52°20′26″N 26°50′23″E/52,340556 26,839722
| |
Monaster Przemienienia Pańskiego – prawosławny męski klasztor w Dziatłowiczach (obecnie rejon łuniniecki obwodu brzeskiego Białorusi), istniejący w latach 1560–1855.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Fundatorem monasteru był Konstanty Ostrogski, który w 1560 nakazał wzniesienie klasztoru u ujścia Cny do Prypeci. Jurysdykcyjnie monaster podlegał eparchii turowsko-pińskiej. Zgodnie z wolą fundatora mnisi mieli zajmować się prowadzeniem szpitala. Klasztor działał bez przeszkód do unii brzeskiej, po której został zamknięty. W 1622 Konstantyn Dołmat doprowadził do ponownego otwarcia wspólnoty, zapisał jej także dobra lulinieckie i dziatłowickie[1].
W 1823 na terenie monasteru została wzniesiona nowa drewniana cerkiew[2]. Klasztor funkcjonował do 1855, gdy został zlikwidowany na mocy decyzji Świątobliwego Synodu Rządzącego z powodu małej liczby powołań. Ostatnich mnichów skierowano do monasteru Objawienia Pańskiego w Pińsku[3]. Cerkiew monasterska pozostała czynna jako parafialna, była przebudowywana w latach 1871 i 1896. Funkcjonowała do II wojny światowej, po której została odebrana wiernym, a następnie porzucona i stopniowo uległa dewastacji[2]. Pierwotne wyposażenie świątyni nie przetrwało. Po upadku Związku Radzieckiego cerkiew została odnowiona i przywrócona do użytku liturgicznego[4].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Cerkiew monasterska jest budowlą trójdzielną, z pięciobocznym prezbiterium, kwadratową nawą i przedsionkiem z dwiema przybudówkami. Prezbiterium jest szersze od nawy i wewnętrznie dzielone na trzy części. Nawę kryła znacznych rozmiarów kopuła, która w latach 60. XX wieku spłonęła po uderzeniu pioruna[2]. Ozdobnymi mniejszymi cebulastymi kopułkami zwieńczone były także czworoboczne wieżyczki zlokalizowane nad przybudówkami i w narożnikach pomieszczenia ołtarzowego. Dzwonnica, w formie ośmioboku na czworoboku, jest konstrukcją wolno stojącą, położoną w sąsiedztwie cerkwi[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mironowicz A.: Biskupstwo turowsko-pińskie w XI–XVI wieku. Trans Humana, 2011, s. 269–270. ISBN 978-83-61209-55-3.
- ↑ a b c d Grzegorz Rąkowski, Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi, Warszawa: Burchard Edition, 1997, s. 54, ISBN 83-904446-9-0, OCLC 835719268.
- ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 31. ISBN 978-83-7431-127-4.
- ↑ Спаса-Праабражэнская царква