Monorotaia di Torino
Monorotaia di Torino | |
![]() | |
Dane podstawowe | |
Zarządca |
L’Azienda Torinese Mobilità |
---|---|
Długość |
1,800 km |
Sieć trakcyjna |
600 V prądu stałego |
Historia | |
Rok otwarcia |
1961 |
Rok zawieszenia ruchu |
1963 |
Monorotaia di Torino – kolej jednoszynowa wykonana przez zakłady Alweg w Turynie w 1961 roku z okazji Międzynarodowych Targów Pracy oraz obchodów setnej rocznicy zjednoczenia Włoch.
Historia[edytuj | edytuj kod]
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2b/Paolo_Monti_-_Servizio_fotografico_%28Torino%2C_1961%29_-_BEIC_6337342.jpg/220px-Paolo_Monti_-_Servizio_fotografico_%28Torino%2C_1961%29_-_BEIC_6337342.jpg)
Kolej jednoszynowa położona na terenie wystawy Włochy '61 składała się z 1,8 kilometrowego wiaduktu na którym jest tor żelbetonowy o przekroju stożkowym podtrzymywany przez słupy żelbetonowe. Wiadukt był odpowiedzialny za utrzymanie, kierowanie i zasilanie pociągu. To ostatnie było realizowane przez paski metalowe na bokach wiaduktu zasilane prądem stały o napięciu 600 woltów.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1d/Torino_monorotaia_Italia_61.jpg/220px-Torino_monorotaia_Italia_61.jpg)
Dwie stacje umieszczone na początku oraz na końcu toru zostały wykonane wraz z podniesionymi peronami, które umożliwiały pasażerom dostęp do stacji kolejki. Tor był prowadzony w linii prostej z wyjątkiem odcinka gdzie przebiegał przez sztuczne jezioro.
Pociąg składał się z trzech wagonów połączonych złączami przegubowymi wyposażonych w okna panoramiczne. Wagony były napędzane przez koła ze samochodów ciężarowych oraz poziomy wał osi pionowej i poruszały się po torze żelbetonowym.
Trakcyjne silniki elektryczne były wzbudzane oraz regulowane za pomocą osłabienia pola i zmiany połączenia równoległego na szeregowe za pomocą sterownika elektropneumatycznego.
Dodatkowe były zasilane przez kwasowe akumulatory ołowiowe ładowane przez silniki i prądnicę. Zwalnianie i hamowanie pociągu realizowano poprzez hamulec elektryczny połączony opornikiem oraz hamulce pneumatyczne z hamulcami tarczowymi typu samochodowego. Zaprojektowany był dla trakcji wielokrotnej, projekt wówczas był innowacyjny.
Kolej jednoszynowa przestała być eksploatowana kilka miesięcy po zakończeniu wystawy. Została ponownie wykorzystana podczas wiosny 1962 i 1963 roku głównie dla studentów, Pod koniec lata 1963 roku została ostatecznie opuszczona.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/58/Monorotaia_di_Torino_-_Stazione_Nord_2008.jpg/220px-Monorotaia_di_Torino_-_Stazione_Nord_2008.jpg)
Nieużywany przez lata dworzec południowy padł ofiarą marginesu społecznego. Podczas przypadkowej inspekcji pod koniec lat siedemdziesiątych odkryto że budynek średnio został zniszczony w pożarze wywołanym przez nieznanych sprawców. Spowodowało to jednak bezużyteczność nieruchomości. Wreszcie w 1981 roku budynek został rozebrany[1].
Z biegiem lat wiadukt był demontowany, w 1994 roku w wyniku kilku upadków gruzu zdemontowano wiadukt w całości z wyjątkiem krótkiego odcinka zachowanego jako pomnik innowacyjnego systemu transportowego, który znajduje się nad jeziorem, i obu stacji z których północna jest wyraźnie widoczna z drogi Corso Unità d’Italia.
Z okazji XX Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 2006 r. miasto Turyn postanowiło zmienić zagospodarowanie Dworca Północnego w którym się mieści teraz dom dziecka[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Stazione Regina – La Casa dell’UGI (Unione Genitori Italiani). comune.torino.it, 5 maja 2006.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Italia '61: Monorail. [dostęp 2009-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 maja 2006)]. (wł.).
- Alweg Torino 1961. [dostęp 2009-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 grudnia 2010)]. (niem.).