Nie-miejsce pamięci

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Nie-miejsce pamięci – termin stosowany do definiowania miejsc, które były świadkami przemocy i potencjalnie mogły zyskać status miejsc pamięci, a jednak tak się nie stało – nie ma w nich pomników, tablic ani innych oznaczeń.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Nie-miejsca pamięci nie są upamiętnione, a lokalna społeczność nie dokonuje w nich żadnych praktyk pamięciowych (np. uroczystości rocznicowe, składanie kwiatów, palenie zniczy), a jednak nie oznacza to, że zostały one zapomniane. Mieszkający w ich pobliżu ludzie często dokładnie znają ich historię i związane z nimi opowieści, także za sprawą przekazu międzypokoleniowego. Miejsca, o których mowa są liczne i powiązane na różne sposoby z dwudziestowiecznym doświadczeniem masowej śmierci. To miejsca tragicznych wydarzeń, a także elementy przestrzeni związane z eksterminacją: porzucone wioski, zdewastowane i zapomniane cmentarze, nieoznaczone masowe groby[1][2]. Termin nawiązuje do koncepcji miejsc pamięci (fr. lieux de mémoire) autorstwa Pierre'a Nora, autora monumentalnego dzieła pod tym samym tytułem[3].

Według Regisa Meyran nie-miejsce pamięci różni się od nie-miejsca (bezosobowej przestrzeni) i stanowi określenie miejsca związanego z doświadczeniem masowej przemocy, które nie wyróżnia się niczym wskutek zarówno niechęci władz do przywoływania wspomnienia tragicznych wydarzeń, jak i wskutek faktu, że jednym z celów sprawców przemocy było usunięcie wszelkich śladów historii i zaistniałej tragedii. Trudno wobec tego o materialne wyznaczniki miejsca pamięci[2].

Kontekst terminu[edytuj | edytuj kod]

Sformułowaniem nie-miejsca pamięci (fr. non-lieux de mémoire) posłużył się Claude Lanzmann, autor filmu dokumentalnego Shoah w wywiadzie z 1986 roku[4], na określenie porzuconych, nieoznaczonych miejsc związanych z Zagładą Żydów[5]. Termin stosowany na określenie miejsc powiązanych z tzw. trudnym dziedzictwem (ang. difficult heritage)[6], nie tylko w kontekście wydarzeń drugiej wojny światowej[7][8][9].

W Polsce termin ten został zaproponowany przez prof. Romę Sendykę (Ośrodek Badań nad Kulturami Pamięci, Uniwersytet Jagielloński).Nie-miejscom pamięci poświęcony jest projekt badawczy prowadzony w latach 2016-2019 w Ośrodku Badań nad Kulturami Pamięci UJ pod nazwą "Nieupamiętnione miejsca ludobójstwa i ich wpływ na pamięć zbiorową, tożsamość kulturową, postawy etyczne i relacje międzykulturowe we współczesnej Polsce".

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Nie-miejsca pamięci. Elementarz. Kraków: Ośrodek Badań nad Kulturami Pamięci, 2017, s. 4. Dostępne online: https://ruj.uj.edu.pl/xmlui/handle/item/49688
  2. a b Régis Meyran, Génocides. Lieux (et non-lieux) de mémoire, „Revue d’histoire de la Shoah, 2004”, Gradhiva, 2004.
  3. Pierre Nora: Les Lieux de mémoire. Paris: Gallimard (Bibliothèque illustrée des histoires), t. 1 La République (1 vol., 1984), t. 2 La Nation (3 vol., 1986), t. 3 Les France (3 vol., 1992).
  4. François Gantheret. L’Entretien de Claude Lanzmann, Les non-lieux de mémoire. „„Nouvelle Revue de Psychanalyse””. 33, 1986. 
  5. Roma Sendyka. Pryzma – zrozumieć nie-miejsca pamięci (non-lieux de memoire). „Teksty Drugie”. 1-2, s. s. 323-344, 2013. 
  6. Sharon MacDonald: Difficult Heritage: Negotiating the Nazi Past in Nuremberg and Beyond. Londyn: Routledge, 2009.
  7. Kinga Anna Gajda: REFORMACJA JAKO MIEJSCE I NIE-MIEJSCE PAMIĘCI. [dostęp 2017-12-18].
  8. Le campus de Nanterre, non lieu de mémoire, „Libération.fr” [dostęp 2017-12-18] (fr.).
  9. Topophilie urbaine des lieux et non-lieux de mémoire, „esse arts + opinions” [dostęp 2017-12-18].