Ogon tygrysa
.jpg)
Ogon tygrysa – końcowa część ciała tygrysa.
Biologia[edytuj | edytuj kod]
Naturalny wzorzec ubarwienia ogona tygrysa zależy w znacznym stopniu od podgatunku. Wymarły tygrys kaspijski cechował się mniej wyrażonymi kątami u podstawy, niż podgatunki dalekowschodnie[1]. Długość ogona zmienia się także zależnie od podgatunku. Ogon tygrysa bengalskiego jest krótszy niż syberyjskiego[2], który u w pełni wyrośniętych samców mierzy około 1 m długości[3].
Tygrysy używają swych ogonów w różny sposób. Skacząc, wykorzystują je jako stery. Ogon pozwala im też utrzymać równowagę podczas wspinaczki. Tygrysy wykorzystują też swe ogony we wzajemnej komunikacji[4]. Wolne machanie wyprostowanym ogonem oznacza przyjazne relacje, podczas gdy wyciągnięcie i szybkie machanie oznacza, że tygrys jest podekscytowany. Z kolei ogon ledwo poruszający się, skierowany ku ziemi, oznacza napięcie[5].
W kulturze[edytuj | edytuj kod]
W tradycyjnej medycynie chińskiej ogon tygrysa wykorzystywany jest w terapii chorób skóry[6] i reumatyzmu[7]. W XIX-wiecznej Korei jednostki wojskowe pod dowództwem Heungseono Daewonguna dzierżyły włócznie z zawiązanymi nań tygrysimi ogonami[8]. Koreańskie przysłowie podaje, że jeśli nastąpisz tygrysowi na ogon, dowiesz się o tym oraz że trudno jest wypuścić tygrysi ogon[9]. Koncept stąpnięcia tygrysowi na ogon jest popularny w Azji Wschodniej i często używa się go w odniesieniu do ryzykownej sytuacji[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Geptner, V.G., Sludskii, A. A. (1972). Mlekopitaiuščie Sovetskogo Soiuza. Vysšaia Škola, Moskva. (In Russian; English translation: Heptner, V.G., Sludskii, A.A., Bannikov, A.G. (1992). Mammals of the Soviet Union. Volume II, Part 2: Carnivora (Hyaenas and Cats). Smithsonian Institution and the National Science Foundation, Washington DC). Pages 95–202.
- ↑ Kerley, L.; Goodrich, J.; Smirnov, E.; Miquelle, D.; Nikolaev, I; Arjanova, T.; Slaght, J.; Schleyer, B.; Kuigli, H.; Hornoker, M. 2005. Chapter 7. Morphological indicators of the Amur tiger. 15 pp. In D.G. Miquelle, E.N. Smirnov, and J.M. Goodrich (Eds.). Tigers in Sikhote-Alin Zapovednik: Ecology and Conservation. PSP, Vladivostok, Russia
- ↑ Mazák, V.: (1983) Der Tiger. Nachdruck der 3. Auflage von Westarp Wissenschaften Hohenwarsleben, 2004. ISBN 3-89432-759-6
- ↑ Sigmund A. Lavine: Wonders of Tigers. Dodd, Mead and Company, 1987, s. 40. ISBN 0-396-09153-9.
- ↑ Janice VanCleave: Janice VanCleave’s 204 Sticky, Gloppy, Wacky, and Wonderful Experiments. John Wiley & Sons, 2002, s. 37. ISBN 0-471-43343-8.
- ↑ Marc Tyler Nobleman: Tigers. Benchmark Books, 2008, s. 38. ISBN 0-7614-2986-7.
- ↑ OECD Environmental Performance Reviews: Japan 2002. Organisation for Economic Co-operation and Development, 2002, s. 146. ISBN 92-64-17533-4.
- ↑ Peter H. Lee: Sourcebook of Korean Civilization: From the Seventeenth Century to the Modern Period. T. 2. Columbia University Press, 1996, s. 308. ISBN 0-231-07914-1.
- ↑ William Elliot Griffis: Corea, the Hermit Nation. Charles Scribner’s Sons, 1882, s. 322.
- ↑ M. Winternitz: The Sacred Books Of The East. Atlantic Publishers & Distributors, 1910, s. 51. ISBN 81-7156-207-8.