Organizacja hodowli zwierząt zarodowych (PRL)
Organizacja hodowli zwierząt zarodowych (PRL) – uregulowany przepisami system prowadzenia hodowli zwierząt zarodowych, który realizowano poprzez dążenie do doskonalenia i zachowanie zasobów genetycznych zwierząt, oceny ich wartości użytkowej oraz dokumentowania w księgach zwierząt zarodowych. Celem dekretu i uchwały Prezydium Rządu z 1955 r. w sprawie organizacji hodowli zwierząt zarodowych było stworzenia trwałych podstaw dla dalszego rozwoju produkcji zwierzęcej[1][2].
Hodowla zwierząt zarodowych[edytuj | edytuj kod]
Hodowla zwierząt oznaczała zespół zabiegów zmierzających do poprawienia cech dziedzicznych zwierząt[3][4]. Hodowla miała na celu uszlachetnienie ras, tworzenie nowych bardziej doskonałych ras oraz podnoszenie produkcyjności zwierząt gospodarskich. W zakres pracy hodowlanej wchodziły następujące cechy: ocena wartości użytkowej i hodowlanej zwierząt, racjonalna selekcja i dobór zwierząt, ich reprodukcja, rejonizacja zwierząt oraz prowadzenie ośrodków hodowlanych.
Hodowlę zwierząt gospodarskich prowadzano poprzez selekcję oraz dobór zwierząt do kojarzenia, poprzez wychowanie młodzieży, prawidłowe żywienie, utrzymanie, pielęgnowanie i użytkowanie.
W zależności od stosowanych metod rozróżniano hodowlę w czystości rasy, hodowlę w pokrewieństwie i hodowlę według linii[3].
Cele hodowli zwierząt zarodowych[edytuj | edytuj kod]
Dla celów hodowli zwierząt zarodowych przeprowadzano[2]:
- ocenę wartości użytkowej zwierząt,
- wybór zwierząt wyróżniających się wartością użytkową i hodowlaną i wpisywanie ich do ksiąg zwierząt zarodowych,
- dalsze doskonalenie zwierząt zapisanych do ksiąg zwierząt zarodowych i tworzenie nowych ras i typów.
Wartość użytkowa zwierząt[edytuj | edytuj kod]
Wartość użytkową zwierząt gospodarskich określano jako zdolność do produkcji mleka, mięsa, tłuszczu, wełny, jaj, skór, futerek, dawania przychówka, wykorzystania karmy dla celów produkcyjnych, wykonywania pracy, itp[2]. Również wartością hodowlaną zwierząt gospodarskich określa się zdolność zwierząt do przekazywania na swoje potomstwo zdrowia, dobrej budowy, żywotności, plenności oraz wysokiej wartości użytkowej.
Ocena wartości użytkowej zwierząt[edytuj | edytuj kod]
Przy ocenie wartości użytkowej zwierząt wyróżniano takie cechy, jak: produkcyjność (dzielność), zdrowie, płodność, plenność, budową i długowieczność oraz inne cechy użytkowe[2].
Ocena wydajności zwierząt obejmowała:
- w hodowli bydła - okresowe stwierdzanie produkcji mleka, zawartości tłuszczu w mleku oraz w określonych przypadkach zdolności wykorzystania pasz;
- w hodowli trzody chlewnej - stwierdzanie ilości i ciężaru prosiąt urodzonych i odchowanych od lochy w ciągu roku, zdolności wykorzystywania paszy w określonych przypadkach oraz określanie wartości rzeźnej;
- w hodowli owiec dla ras wełnistych - stwierdzanie ilości i jakości produkowanej wełny:
- w hodowli owiec dla ras mlecznych - stwierdzanie ilości i jakości produkowanej wełny oraz ilości i jakości produkowanego mleka,
- w hodowli owiec dla ras smużkowych i kożuchowych - stwierdzanie wartości smuszki i kożuchów;
- w hodowli koni - stwierdzanie zdolności do pracy lub szybkości i wytrzymałości wykazanej przez ogiery i klacze;
- w hodowli drobiu - stwierdzanie ilości i ciężaru produkowanych jaj ze specjalnym uwzględnieniem nieśności zimowej oraz jakości mięsa i drobiu rzeźnego;
- w hodowli zwierząt futerkowych - określanie jakości produkowanego futerka oraz w określonych przypadkach i wagi żywej zwierzęcia;
- w hodowli kóz - określanie ilości mleka i zawartości w nim tłuszczu;
- w hodowli pszczół - określanie ilości pożytku oraz jego jakości.
Rejonizacja hodowlana[edytuj | edytuj kod]
Rejonizację zwierząt hodowlanych ustalał Minister Rolnictwa za zgodą Prezesa Rady Ministrów mówiącą o zasadach, trybie i zasięgu rejonizacji poszczególnych ras i typów zwierząt gospodarskich[5][6].
Celem opracowania obowiązującej rejonizacji zwierząt gospodarskich Minister Rolnictwa powoływał komisję hodowlaną, która miała charakter opiniodawczy.
Księgi zwierząt zarodowych[edytuj | edytuj kod]
Księgi zwierząt zarodowych oznaczały księgi, w których rejestrowano zwierzęta zarodowe[7][8]. Odrębne księgi prowadzone były dla koni, bydła, trzody chlewnej i owiec. Księgi dla bydła i owiec dzieliły się na wstępne, główne i elity. Dla trzody chlewnej prowadzono księgi następująco: dla loch księgi wstępne i główne, dla knurów tylko księgi główne.
W zależności od wartości hodowlanej i użytkowej zwierzęta były wpisywane księgi krajowej, wojewódzkiej i powiatowej. Ponadto prowadzono rejestry zwierząt wyróżniających się wartością użytkową.
Ośrodki hodowlane[edytuj | edytuj kod]
Ośrodki hodowlane zorganizowano celem należytego wykorzystania materiału hodowlanego na danym terenie[9]. Minister Rolnictwa zorganizował ośrodki hodowlane bydła, trzody chlewnej, owiec i koni.
Centralna Stacja Hodowli Zwierząt[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie ustawy z 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych zarządzono utworzenie Centralnej Stacji Hodowli Zwierząt w Warszawie oraz okręgowe stacje hodowli zwierząt w: Białymstoku, Bydgoszczy, Gdańsku, Katowicach, Kielcach, Koszalinie, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Olsztynie, Opolu, Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Wrocławiu i Zielonej Górze[10][11].
Centralna Stacja przejęła zadania i obowiązki dotychczasowej Wojewódzkiej Stacji Oceny Zwierząt w Warszawie oraz państwowych zakładów unasieniania zwierząt podległych do 1975 r. Wojewodzie Warszawskiemu. Okręgowe stacje przejęły zadania i obowiązki wojewódzkich stacji oceny zwierząt i państwowych zakładów unasieniania zwierząt podległych terenowym organom administracji państwowej stopnia wojewódzkiego.
Centralna Stacja i okręgowe stacje podlegały Ministrowi Rolnictwa i stały się zakładami budżetowymi finansowanymi z budżetu centralnego Ministerstwa Rolnictwa.
Od chwili utworzenia w 1975 r., Centralną Stacją Hodowli Zwierząt kierowali[12]:
- mgr inż. Bogdan Wojtulewicz (1975.11.01 – 1985.05.31)
- mgr inż. Józef Pieńkowski (1985.06.01 – 1987.04.15)
- inż. Waldemar Jandl (1987.04.16 – 1988.04.30)
- mgr inż. Jerzy Michałowicz (1988.05.01 – 1992.12.04)
- mgr inż. Marek Nagrabecki (1992.12.07 – 1994.09.14)
- mgr inż. Włodzimierz Komorowski (1994.10.17 – 1998.03.02)
- mgr inż. Adam Gałgański (1998.03.03 – 1998.08.15)
- mgr inż. Mieczysław Robak (1998.09.14 – 1999.07.31)
- mgr inż. Zbigniew Kossowski (1999.08.01 – 2000.12.31)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dekret z dnia 2 lutego 1955 r. o organizacji hodowli zwierząt zarodowych. Dz. U. 1955 nr 6 poz. 34
- ↑ a b c d Uchwała nr 124 Prezydium Rządu z dnia 2 lutego 1955 r. w sprawie organizacji hodowli zwierząt zarodowych. M.P. z 1955 r. nr 16, poz. 165
- ↑ a b Zootechniczny Słownik Encyklopedyczny, PWRiL, Warszawa 1965.
- ↑ Witold Pruski, Hodowla zwierząt gospodarskich, PWRiL, Warszawa 1967.
- ↑ Ustawa z dnia 2 grudnia 1960 r. o hodowli zwierząt gospodarskich. Dz.U. z 1960 r. nr 54, poz. 310
- ↑ Ewald Sasimowski, Zarys szczegółowej hodowli zwierząt, PWRiL, Warszawa 1983.
- ↑ Mała Encyklopedia Rolnicza, PWRiL, Warszawa 1963
- ↑ Encyklopedia Ekonomiczno-Rolnicza, PWRiL, Warszawa 1964.
- ↑ Zarządzenie Ministra Rolnictwa z dnia 27 sierpnia 1955 r. w sprawie organizacji ośrodków hodowli zwierząt gospodarskich. M.P. z 1955 r. nr 93, poz. 1197
- ↑ Ustawa z dnia 28 maja 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych. Dz.U. z 1975 r. nr 16, poz. 91
- ↑ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 lipca 1975 r. w sprawie utworzenia Centralnej i okręgowych stacji hodowli zwierząt. Dz.U. z 1975 r. nr 26, poz. 138
- ↑ Krajowe Centrum Hodowli Zwierząt, Historia.