Organizacja hodowli zwierząt zarodowych (PRL)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Organizacja hodowli zwierząt zarodowych (PRL) – uregulowany przepisami system prowadzenia hodowli zwierząt zarodowych, który realizowano poprzez dążenie do doskonalenia i zachowanie zasobów genetycznych zwierząt, oceny ich wartości użytkowej oraz dokumentowania w księgach zwierząt zarodowych. Celem dekretu i uchwały Prezydium Rządu z 1955 r. w sprawie organizacji hodowli zwierząt zarodowych było stworzenia trwałych podstaw dla dalszego rozwoju produkcji zwierzęcej[1][2].

Hodowla zwierząt zarodowych[edytuj | edytuj kod]

Hodowla zwierząt oznaczała zespół zabiegów zmierzających do poprawienia cech dziedzicznych zwierząt[3][4]. Hodowla miała na celu uszlachetnienie ras, tworzenie nowych bardziej doskonałych ras oraz podnoszenie produkcyjności zwierząt gospodarskich. W zakres pracy hodowlanej wchodziły następujące cechy: ocena wartości użytkowej i hodowlanej zwierząt, racjonalna selekcja i dobór zwierząt, ich reprodukcja, rejonizacja zwierząt oraz prowadzenie ośrodków hodowlanych.

Hodowlę zwierząt gospodarskich prowadzano poprzez selekcję oraz dobór zwierząt do kojarzenia, poprzez wychowanie młodzieży, prawidłowe żywienie, utrzymanie, pielęgnowanie i użytkowanie.

W zależności od stosowanych metod rozróżniano hodowlę w czystości rasy, hodowlę w pokrewieństwie i hodowlę według linii[3].

Cele hodowli zwierząt zarodowych[edytuj | edytuj kod]

Dla celów hodowli zwierząt zarodowych przeprowadzano[2]:

  • ocenę wartości użytkowej zwierząt,
  • wybór zwierząt wyróżniających się wartością użytkową i hodowlaną i wpisywanie ich do ksiąg zwierząt zarodowych,
  • dalsze doskonalenie zwierząt zapisanych do ksiąg zwierząt zarodowych i tworzenie nowych ras i typów.

Wartość użytkowa zwierząt[edytuj | edytuj kod]

Wartość użytkową zwierząt gospodarskich określano jako zdolność do produkcji mleka, mięsa, tłuszczu, wełny, jaj, skór, futerek, dawania przychówka, wykorzystania karmy dla celów produkcyjnych, wykonywania pracy, itp[2]. Również wartością hodowlaną zwierząt gospodarskich określa się zdolność zwierząt do przekazywania na swoje potomstwo zdrowia, dobrej budowy, żywotności, plenności oraz wysokiej wartości użytkowej.

Ocena wartości użytkowej zwierząt[edytuj | edytuj kod]

Przy ocenie wartości użytkowej zwierząt wyróżniano takie cechy, jak: produkcyjność (dzielność), zdrowie, płodność, plenność, budową i długowieczność oraz inne cechy użytkowe[2].

Ocena wydajności zwierząt obejmowała:

  • w hodowli bydła - okresowe stwierdzanie produkcji mleka, zawartości tłuszczu w mleku oraz w określonych przypadkach zdolności wykorzystania pasz;
  • w hodowli trzody chlewnej - stwierdzanie ilości i ciężaru prosiąt urodzonych i odchowanych od lochy w ciągu roku, zdolności wykorzystywania paszy w określonych przypadkach oraz określanie wartości rzeźnej;
  • w hodowli owiec dla ras wełnistych - stwierdzanie ilości i jakości produkowanej wełny:
  • w hodowli owiec dla ras mlecznych - stwierdzanie ilości i jakości produkowanej wełny oraz ilości i jakości produkowanego mleka,
  • w hodowli owiec dla ras smużkowych i kożuchowych - stwierdzanie wartości smuszki i kożuchów;
  • w hodowli koni - stwierdzanie zdolności do pracy lub szybkości i wytrzymałości wykazanej przez ogiery i klacze;
  • w hodowli drobiu - stwierdzanie ilości i ciężaru produkowanych jaj ze specjalnym uwzględnieniem nieśności zimowej oraz jakości mięsa i drobiu rzeźnego;
  • w hodowli zwierząt futerkowych - określanie jakości produkowanego futerka oraz w określonych przypadkach i wagi żywej zwierzęcia;
  • w hodowli kóz - określanie ilości mleka i zawartości w nim tłuszczu;
  • w hodowli pszczół - określanie ilości pożytku oraz jego jakości.

Rejonizacja hodowlana[edytuj | edytuj kod]

Rejonizację zwierząt hodowlanych ustalał Minister Rolnictwa za zgodą Prezesa Rady Ministrów mówiącą o zasadach, trybie i zasięgu rejonizacji poszczególnych ras i typów zwierząt gospodarskich[5][6].

Celem opracowania obowiązującej rejonizacji zwierząt gospodarskich Minister Rolnictwa powoływał komisję hodowlaną, która miała charakter opiniodawczy.

Księgi zwierząt zarodowych[edytuj | edytuj kod]

Księgi zwierząt zarodowych oznaczały księgi, w których rejestrowano zwierzęta zarodowe[7][8]. Odrębne księgi prowadzone były dla koni, bydła, trzody chlewnej i owiec. Księgi dla bydła i owiec dzieliły się na wstępne, główne i elity. Dla trzody chlewnej prowadzono księgi następująco: dla loch księgi wstępne i główne, dla knurów tylko księgi główne.

W zależności od wartości hodowlanej i użytkowej zwierzęta były wpisywane księgi krajowej, wojewódzkiej i powiatowej. Ponadto prowadzono rejestry zwierząt wyróżniających się wartością użytkową.

Ośrodki hodowlane[edytuj | edytuj kod]

Ośrodki hodowlane zorganizowano celem należytego wykorzystania materiału hodowlanego na danym terenie[9]. Minister Rolnictwa zorganizował ośrodki hodowlane bydła, trzody chlewnej, owiec i koni.

Centralna Stacja Hodowli Zwierząt[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie ustawy z 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych zarządzono utworzenie Centralnej  Stacji Hodowli Zwierząt w Warszawie oraz okręgowe stacje hodowli zwierząt w: Białymstoku, Bydgoszczy, Gdańsku, Katowicach, Kielcach, Koszalinie, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Olsztynie, Opolu, Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Wrocławiu i Zielonej Górze[10][11].

Centralna Stacja przejęła zadania i obowiązki dotychczasowej Wojewódzkiej Stacji Oceny Zwierząt w Warszawie oraz państwowych zakładów unasieniania zwierząt podległych do 1975 r. Wojewodzie Warszawskiemu.  Okręgowe stacje przejęły zadania i obowiązki wojewódzkich stacji oceny zwierząt i państwowych zakładów unasieniania zwierząt podległych terenowym organom administracji państwowej stopnia wojewódzkiego.

Centralna Stacja i okręgowe stacje podlegały Ministrowi Rolnictwa i stały się zakładami budżetowymi finansowanymi z budżetu centralnego Ministerstwa Rolnictwa.

Od chwili utworzenia w 1975 r., Centralną Stacją Hodowli Zwierząt kierowali[12]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dekret z dnia 2 lutego 1955 r. o organizacji hodowli zwierząt zarodowych. Dz. U. 1955 nr 6 poz. 34
  2. a b c d Uchwała nr 124 Prezydium Rządu z dnia 2 lutego 1955 r. w sprawie organizacji hodowli zwierząt zarodowych. M.P. z 1955 r. nr 16, poz. 165
  3. a b Zootechniczny Słownik Encyklopedyczny, PWRiL, Warszawa 1965.
  4. Witold Pruski, Hodowla zwierząt gospodarskich, PWRiL, Warszawa 1967.
  5. Ustawa z dnia 2 grudnia 1960 r. o hodowli zwierząt gospodarskich. Dz.U. z 1960 r. nr 54, poz. 310
  6. Ewald Sasimowski, Zarys szczegółowej hodowli zwierząt, PWRiL, Warszawa 1983.
  7. Mała Encyklopedia Rolnicza, PWRiL, Warszawa 1963
  8. Encyklopedia Ekonomiczno-Rolnicza, PWRiL, Warszawa 1964.
  9. Zarządzenie Ministra Rolnictwa z dnia 27 sierpnia 1955 r. w sprawie organizacji ośrodków hodowli zwierząt gospodarskich. M.P. z 1955 r. nr 93, poz. 1197
  10. Ustawa z dnia 28 maja 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych. Dz.U. z 1975 r. nr 16, poz. 91
  11. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 lipca 1975 r. w sprawie utworzenia Centralnej i okręgowych stacji hodowli zwierząt. Dz.U. z 1975 r. nr 26, poz. 138
  12. Krajowe Centrum Hodowli Zwierząt, Historia.