Płytka z Magliano
Płytka z Magliano – odkryty w 1883 roku we włoskim Magliano in Toscana zabytek epigraficzny języka etruskiego. Obecnie znajduje się w zbiorach Narodowego Muzeum Archeologicznego we Florencji.
Jest to wykonana z ołowiu[1] soczewkowata płytka o owalnym kształcie[1][2][3]. Datowana jest na połowę V wieku p.n.e. Na obydwu jej stronach wyryta została inskrypcja pismem etruskim, biegnąca spiralnie od brzegów ku środkowi[1][3]. Liczący około 70 słów tekst ma przypuszczalnie charakter liturgiczny[1]. Wyróżniono w nim imiona kilku bóstw etruskich: Calus, Suri, Cautha, Maris, Thanr, Tins[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Luciano Agostinani: The Etruscan language. W: The Etruscan World. edited by Jean MacIntosh Turfa. London: Routledge, 2013, s. 463. ISBN 978-0-415-67308-2.
- ↑ a b Larissa Bonfante: Język etruski. Warszawa: Wydawnictwo RTW, 1998, s. 31. ISBN 83-86822-92-9.
- ↑ a b Rex E. Wallace: Language, Alphabet, and Linguistic Affiliation. W: A Companion to the Etruscans. edited by Sinclair Bell, Alexandra A. Carpino. Malden: John Wiley & Sons, 2016, s. 212. ISBN 978-1-118-35274-8.