Państwowy Fundusz Drogowy

Państwowy Fundusz Drogowy – fundusz celowy ustanowiony w celu dostarczenia środków na budowę, utrzymanie i wzmocnienie dróg państwowych oraz udzielenie zapomóg na budowę dróg samorządowych.

Powołanie Funduszu

Na podstawie ustawy z 1931 r. o Państwowym Funduszu Drogowym ustanowiono Fundusz. Ustawa była nowelizowana w 1933 r. i w tym samym roku nadano jej jednolity kształt.

Zarząd na Funduszem sprawował Minister Robót Publicznych.

Tworzenie funduszu

N pokrycie wydatków Funduszu służyły wpływy:

• opłaty od pojazdów mechanicznych oraz niektórych pojazdów konnych,
• opodatkowania materiałów pędnych,
• opłat od reklam umieszczonych wzdłuż dróg publicznych, poza granicami miast,
• grzywien za przekroczenie przepisów ustawy,
• sprzedaży państwowych materiałów drogowych, niepotrzebnych dla celów drogowych,
• dotacje Skarbu Państwa w wysokości określonej w budżecie państwa na każdy okres budżetowy,
• pożyczek zaciągniętych w wysokości określonej w budżecie,
• gwarancji państwowej udzielonych przez Ministra Skarbu.

Budżet Funduszu sporządzany był przez Ministra Robót Publicznych w porozumieniu z Ministrem Skarbu, który stanowił załącznik do corocznego budżetu Ministerstwa Robót Publicznych.

Wysokość dotacji z Funduszu dla związków komunalnych ustalał corocznie Minister Robót Publicznych z porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych i Ministrem Skarbu.

Wysokość opłat od pojazdów mechanicznych

Opłaty od pojazdów mechanicznych ustanowiono w następującej wysokości w stosunku rocznym:

• od pojazdów mechanicznych osobowych – 15 zł od każdych 100 kg wagi własnej;
• od pojazdów mechanicznych ciężarowych i traktorów – 20 zł od każdych 100 kg wagi własnej;
• od pojazdów mechanicznych ciężarowych i traktorów, używanych do zarobkowego przewozu towarów – 35 zł od każdych 100 kg wagi własnej;
• od motocykla bez przyczepki – 40 zł od sztuki;
• od motocykla z przyczepką oraz od trzykołowych pojazdów mechanicznych (cyklonetek) – 60 zł od sztuki.

Do uiszczania opłat od pojazdów mechanicznych obowiązana była osoba, na którą zarejestrowany był pojazd. Obowiązek ten powstawał z chwilą dopuszczenia pojazdu do ruchu.

Wolne od opłat

Wolne od opłat były pojazdy:

• przeznaczone dla urzędowego użytkowania przez osoby zatrudnione w ambasadach i konsulatach,
• władz i urzędów państwowych i samorządowych,
• przedsiębiorstw państwowych – „Polskie Koleje Państwowe” i „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”,
• instytucji i zakładów użyteczności publicznej,
• używane do celów służbowych personelu technicznego, państwowego i samorządowego,
• traktory przeznaczone dla celów rolniczych.