Przejdź do zawartości

Państwowy Fundusz Eksportowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Państwowy Fundusz Eksportowy – fundusz celowy ustanowiony w celu popierania wywozu wszelkiego rodzaju krajowych produktów rolnych i przemysłowych.

Powołanie Funduszu[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie ustawy z 1931 r. o Państwowym Funduszu Eksportowym ustanowiono Fundusz[1].

Wykonanie ustawy poruczono Prezesowi Rady Ministrów, Ministrowi Skarbu i innym właściwym ministrom.

Tworzenie Funduszu[edytuj | edytuj kod]

Fundusz utworzono w drodze[1]:

  • udzielania poręki za zobowiązania instytucji finansujących wywóz lub zajmujących się ubezpieczeniem kredytów wywozowych;
  • udzielania poręki za wypłacalność eksportera i zagranicznego nabywcy towaru wobec banku, finansującego daną transakcję;
  • udzielania poręki wobec poszczególnych eksporterów za wypłacalność zagranicznego nabywcy towaru z zastrzeżeniem, że odpowiedzialność Skarbu Państwa w tym wypadku nie może przekraczać 50% wartości ceny sprzedażnej wywożonego towaru;
  • udzielania kredytu na cele produkcji eksportowej lub handlu wywozowego.

Rachunek Funduszu[edytuj | edytuj kod]

Na rachunek Funduszu przekazywane były[1]:

  • wpływy ze spłaty pożyczek udzielonych przez Skarb Państwa instytucjom kredytowym na podstawie rozporządzenia Prezydenta RP z 1927 r. i ze spłaty procentów od tych pożyczek do łącznej wysokości 60 000 000 złotych[2];
  • udzielone Bankowi Gospodarstwa Krajowego z budżetu państwowego lokaty, których cele zostały już osiągnięte;
  • kwoty przewidziane do przekazania przez ustawy,  
  • procenty i ewentualne opłaty za udzielone gwarancje lub kredyty i inne dochody, niepochodzące z funduszów państwowych.

Dochody Funduszu  przeznaczone były na zwiększenie kapitału Funduszu.

Gwarancje Skarbu Państwa[edytuj | edytuj kod]

Skarb Państwa przyjmował odpowiedzialność za poręki udzielane przez Fundusz w zakresie form pomocy[1]

  • do wysokości 60 000 000 zł lub w walutach zagranicznych według parytetu złota, przed terminem wpływu kapitałów i procentów,
  • ponad wymienioną kwotę 60 000 000 zł lub w walutach zagranicznych według parytetu złota.      

Straty wynikające  z działalności były pokrywane z kapitału Funduszu. Kapitał Funduszu ustalano w ogólnej kwocie 150 000 000 zł.

Minister Skarbu przedkładał corocznie Sejmowi sprawozdania z działalności Funduszu.

Nowelizacja ustawy z 1931 r.[edytuj | edytuj kod]

Według rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 1931 r. Zarząd Państwowego Funduszu Eksportowego powierzono Międzyministerialnej Komisji Popierania Eksportu, działającej na podstawie regulaminu wydanego przez Ministra Skarbu w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu oraz Ministrem Rolnictwa[3].

Skład Komisji[edytuj | edytuj kod]

W skład Międzyministerialnej Komisji Popierania Eksportu wchodziły[3]:

Z głosem doradczym w charakterze rzeczoznawców w pracach Komisji udział brali przedstawiciele Państwowego Banku Rolnego i Banku Gospodarstwa Krajowego. Komisja miało prawo powoływania w razie potrzeby innych rzeczoznawców, w szczególności  spośród przedstawicieli organizacji przemysłowych, handlowych i rolniczych.

Międzyministerialna Komisja Popierania Eksportu składała ze swojej działalności corocznie sprawozdania Prezesowi Rady Ministrów i Ministrom: Skarbu, Przemysłu i Handlu oraz Rolnictwa.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Ustawa z dnia 27 lutego 1931 r. o Państwowym Funduszu Eksportowym. Dz.U. z 1931 r. nr 23, poz. 135
  2. Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 maja 1927 r. o zmianie art. 6 ustawy z dnia 28 listopada 1925 r. o upoważnieniu Rządu do zaciągania pożyczek państwowych oraz o biletach skarbowych, bilonie i pomocy dla instytucji kredytowych. Dz.U. z 1927 r. nr 46, poz. 400
  3. a b Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów oraz Ministrów: Skarbu, Przemysłu i Handlu, Spraw Zagranicznych i Rolnictwa z dnia 14 października 1931 r. w sprawie wykonania ustawy z dnia 27 lutego 1931 roku o Państwowym Funduszu Eksportowym. Dz.U. z 1931 r. nr 94, poz. 722