Przejdź do zawartości

Paweł Świetlikowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł Świetlikowski
Jerzy
major major
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1915
Wilno

Data śmierci

26 lipca 2006

Przebieg służby
Lata służby

do 1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
AK Armia Krajowa

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Paweł Świetlikowski ps. Jerzy (ur. 2 stycznia 1915 w Wilnie; zm. 26 lipca 2006) – oficer Armii Krajowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Syn Rudolfa i Julii z Blinstrubów[1].

Okres przedwojenny[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do Gimnazjum im. Zygmunta Augusta, w którym otrzymał świadectwo dojrzałości. Służbę wojskową odbywa w Szkole Podchorążych Rezerwy przy 76 Lidzkim pułku piechoty. W 1939 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie[1].

Okres wojny[edytuj | edytuj kod]

Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku, wyruszył na front z 77 pułkiem piechoty. W czasie walk dostał się do niewoli radzieckiej. Uciekł z pociągu wywożącego jeńców w głąb Rosji i powrócił do Wilna. Od listopada 1939 roku, będąc w konspiracji, współpracował z por. Jerzym Łozińskim w zakresie wywiadu wojskowego. Prowadził kurs podchorążych oraz organizował kursy łączniczek i sanitariuszek[1].

Zorganizował 2 batalion[1] „Dzielnicy B” Garnizonu „Dwór” AK. 11 listopada 1942 roku komendant „Wilk” awansował go do stopnia porucznika. Jako dowódca batalionu uczestniczył w operacji „Ostra Brama".

W lipcu 1944 roku uniknął internowania. 15 września został aresztowany i skazany na 15 lat katorgi i 5 lat pozbawienia praw obywatelskich. Został wywieziony do Workuty, gdzie przebywał do 1956 roku[1].

Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]

Po powrocie do Polski podjął studia na Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie, gdzie zdobył dyplom inżyniera górnictwa[1].

Jest autorem dwóch książek dotyczących górnictwa. Po przejściu na emeryturę zajął się tematyką wspomnieniową. Wydał książkę „Wołało nas Wilno”[2] oraz „Gułag Workuta. Raport Oficera AK”[3].

W 1991 bezskutecznie kandydował do Sejmu z listy WAK.

Zmarł 26 lipca 2006 roku w Przeźmierowie pod Poznaniem.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Pierwotny wykaz orderów i odznaczeń podano za: Danuta Szyksznian Jak dopalał się ogień biwaku. s. 450

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 450.
  2. Wołała nas Wilno
  3. Gułag Workuta

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]