Paweł Świetlikowski
major | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
do 1945 |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Paweł Świetlikowski ps. Jerzy (ur. 2 stycznia 1915 w Wilnie; zm. 26 lipca 2006) – oficer Armii Krajowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Syn Rudolfa i Julii z Blinstrubów[1].
Okres przedwojenny[edytuj | edytuj kod]
Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do Gimnazjum im. Zygmunta Augusta, w którym otrzymał świadectwo dojrzałości. Służbę wojskową odbywa w Szkole Podchorążych Rezerwy przy 76 Lidzkim pułku piechoty. W 1939 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie[1].
Okres wojny[edytuj | edytuj kod]
Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku, wyruszył na front z 77 pułkiem piechoty. W czasie walk dostał się do niewoli radzieckiej. Uciekł z pociągu wywożącego jeńców w głąb Rosji i powrócił do Wilna. Od listopada 1939 roku, będąc w konspiracji, współpracował z por. Jerzym Łozińskim w zakresie wywiadu wojskowego. Prowadził kurs podchorążych oraz organizował kursy łączniczek i sanitariuszek[1].
Zorganizował 2 batalion[1] „Dzielnicy B” Garnizonu „Dwór” AK. 11 listopada 1942 roku komendant „Wilk” awansował go do stopnia porucznika. Jako dowódca batalionu uczestniczył w operacji „Ostra Brama".
W lipcu 1944 roku uniknął internowania. 15 września został aresztowany i skazany na 15 lat katorgi i 5 lat pozbawienia praw obywatelskich. Został wywieziony do Workuty, gdzie przebywał do 1956 roku[1].
Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]
Po powrocie do Polski podjął studia na Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie, gdzie zdobył dyplom inżyniera górnictwa[1].
Jest autorem dwóch książek dotyczących górnictwa. Po przejściu na emeryturę zajął się tematyką wspomnieniową. Wydał książkę „Wołało nas Wilno”[2] oraz „Gułag Workuta. Raport Oficera AK”[3].
W 1991 bezskutecznie kandydował do Sejmu z listy WAK.
Zmarł 26 lipca 2006 roku w Przeźmierowie pod Poznaniem.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Pierwotny wykaz orderów i odznaczeń podano za: Danuta Szyksznian Jak dopalał się ogień biwaku. s. 450
- Srebrny Krzyż Virtuti Militari
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
- Medal Zwycięstwa i Wolności
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 450.
- ↑ Wołała nas Wilno
- ↑ Gułag Workuta
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”, 2009. ISBN 978-83-88038-68-6.
- Jeńcy polscy – uciekinierzy z niewoli radzieckiej 1939–1941
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (kampania wrześniowa)
- Oficerowie 76 Lidzkiego Pułku Piechoty
- Oficerowie Armii Krajowej
- Żołnierze Okręgu Wilno Armii Krajowej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami
- Podoficerowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy operacji „Ostra Brama”
- Urodzeni w 1915
- Zmarli w 2006
- Odznaczeni Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945
- Ludzie urodzeni w Wilnie