Pijalnie Czekolady Wedel

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pijalnie Czekolady Sp. z o.o.
Państwo

 Polska

Siedziba

Kraków

Data założenia

2004

Forma prawna

spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

Udziałowcy

Lotte Wedel

Nr KRS

0000220088

brak współrzędnych
Strona internetowa
Rogatka Grochowska w Warszawie, w której mieści się Pijalnia Czekolady Wedel

Pijalnie Czekolady Wedel – sieć sklepów Lotte Wedel Sp. z o.o. proponująca wyroby czekoladowe i cukiernicze. Współcześnie w Polsce jest ich 30 (stan na 2021), funkcjonują jako pijalnie (obsługa na miejscu) i sklepy zarówno własne, jak i franczyzowe[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1851 działający dotychczas w spółce Karol Wedel usamodzielnił się i w kamienicy przy ul. Miodowej 12 (na rogu ul. Kapitulnej, vis-à-vis kościoła kapucynów) w Warszawie otworzył własny sklep, a przy nim parową fabrykę czekolady. Produkował karmelki, ciasta i figurki cukrowe, czekoladę twardą oraz czekoladę do picia (już w 1851 serwowano jej 400–500 filiżanek dziennie). W cukierni podawano również herbatę, kakao, poncz, likier, syrop słodowy i inne napoje oraz słodycze[2].

Ze względu na wzrost popytu w 1865 zakład planowano rozbudować. Dlatego Emil Wedel, syn Karola, przeniósł przedsiębiorstwo na ul. Szpitalną 4/6/8. W 1879 uruchomiono tam fabrykę czekolady[3]. W 1894 w narożniku ulic Szpitalnej i Hortensji (obecnie Górskiego) otwarto „staroświecki sklep” – sklep fabryczny, przy którym powstała pijalnia czekolady[4] (istnieje tam również współcześnie[1]). Sklep ulokowano w trzypiętrowej kamienicy będącej własnością Wedlów[5]. Budynek poświęcił pastor Wilhelm Piotr Angerstein, szwagier Emila Wedla[6].

W okresie międzywojennym „Staroświecki sklep” Wedla w Warszawie był uważany za miejsce wyjątkowe. W 1937, kiedy Jan Wedel planował odnowić i unowocześnić sklep, zaprotestowali pisarze i dziennikarze m.in. z wpływowych wtedy „Wiadomości Literackich”. W sprawie wypowiadali się m.in. M. Kuncewiczowa, K.W. Zawodziński i A. Sobański. Pisano listy otwarte, zwracano uwagę na ogromną wartość historyczną architektury sklepu, wnętrza z elementami art-nouveau oraz charakterystyczną atmosferę panującą w sklepie. Apel poparły rzesze warszawiaków. W rezultacie Jan Wedel nie przebudował sklepu. Listy publikowane w „Wiadomościach Literackich” zainspirowały firmę do ogłoszenia konkursu na najładniejsze wspomnienie związane ze staroświeckim sklepem E.Wedla w Warszawie[7][8][9][10]. W konkursie zwyciężył Jarosław Iwaszkiewicz, a przedmowę napisał Julian Tuwim[11]. W 1938 ukazał się tom opowiadań Staroświecki sklep[12][13].

Od 2004 zaczęły powstawać, wzorowane na tradycji wciąż istniejącego „Staroświeckiego Sklepu”, pijalnie czekolady E. Wedel. Przy ul. Szpitalnej 8 w Warszawie w 2016 w zabytkowej kamienicy Emila Wedla powstała Pracownia Czekolady[14] oraz Pracownia Ręcznej Produkcji Rarytasów[15]). Działa też Klub Miłośników Czekolady[1].

W 2020 uruchomiono oficjalny sklep internetowy Pijalni Czekolady E.Wedel[16].

Produkty[edytuj | edytuj kod]

Pijalnie oferują menu na miejscu oraz wszystkie produkty spółki, jak również karty prezentowe, kosze i zestawy prezentowe[1][16].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Pijalnie Czekolady [online], wedelpijalnie.pl [dostęp 2020-10-31].
  2. ↑ Mieczysław Kozłowski, Dzieje firmy E.Wedel, Warszawa 1993, s. 13.
  3. ↑ Olgierd Budrewicz, Opowieść pachnąca czekoladą, Kraków: Padjas, 2004, s. 34, ISBN 83-905938-8-2, OCLC 69640325 [dostęp 2021-05-26].
  4. ↑ Wojciech Herbaczyński, W dawnych cukierniach i kawiarniach warszawskich, wyd. 1, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1983, s. 235, ISBN 83-06-00789-1, OCLC 12013617 [dostęp 2021-05-28].
  5. ↑ Nowa budowla, „Kurjer Warszawski”, 74 (343), 1894, s. 2.
  6. ↑ Łukasz Garbal, Wedlowie. Czekoladowe imperium, wyd. 1, Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2021, ISBN 978-83-8191-330-0, OCLC 1290479499 [dostęp 2022-01-08].
  7. ↑ Antoni Sobański, O zachowanie sklepu E. Wedla, „Wiadomości Literackie”, 14 (17 (703)), 1937, s. 6 [dostęp 2021-05-28].
  8. ↑ Karol Wiktor Wodziński, O zachowanie oblicza Warszawy, „Wiadomości Literackie”, 14 (18 (704)), 1937, s. 8.
  9. ↑ Marja Kuncewiczowa, W obronie tradycji, „Wiadomości Literackie”, 14 (19 (705)), 1937, s. 8.
  10. ↑ Konkurs na wspomnienie, „Wiadomości Literackie”, 14 (26 (712)), 1937, s. 1.
  11. ↑ Paweł Dunin-Wąsowicz, Praski przewodnik literacki, Warszawa 2018, s. 82, ISBN 978-83-951050-2-9, OCLC 1135325029 [dostęp 2021-05-30].
  12. ↑ J. Iwaszkiewicz i inni, Staroświecki Sklep. Książka o firmie Wedla, Warszawa 1938, stron 238.
  13. ↑ Literatura i czekoladki, „Kurjer Poznański”, 33 (352), 1938, s. 9.
  14. ↑ Mieczysław Kozłowski, Dzieje firmy E.Wedel, Warszawa 1993, s. 35.
  15. ↑ Marcin Walków, 500 tabliczek czekolady na minutę. Tak działa fabryka Wedla w Warszawie [online], Business Insider, 25 maja 2019 [dostęp 2021-05-30].
  16. ↑ a b Strona główna [online], Pijalnie Czekolady E.Wedel Sklep [dostęp 2021-05-28] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pijalnie_Czekolady_Wedel&oldid=70969482”