Pirita Velodroom

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pirita Velodroom
Ilustracja
Pirita Velodroom
Państwo

 Estonia

Data otwarcia

21 czerwca 1969

Pojemność stadionu

3000 widzów

Długość toru

333,333 m

Położenie na mapie Tallinna
Mapa konturowa Tallinna, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Pirita Velodroom”
Położenie na mapie Estonii
Mapa konturowa Estonii, u góry znajduje się punkt z opisem „Pirita Velodroom”
Ziemia59°27′47,5″N 24°49′53,5″E/59,463194 24,831528
Strona internetowa

Pirita Velodroom – otwarty (niezadaszony) tor kolarski w Tallinnie (w dzielnicy Pirita), stolicy Estonii. Został otwarty 21 czerwca 1969 roku, od 2017 roku jest wyłączony z użytku. Trybuny przy torze mogą pomieścić 3000 widzów. Długość toru wynosi 333,333 m.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Budowa toru rozpoczęła się w 1955 roku, ale w 1961 roku prace zarzucono. W 1966 roku wznowiono budowę, przy okazji przyjmując ambitniejszy projekt toru z łukami nachylonymi pod kątem 34 stopni, zamiast pierwotnie planowanych 15 stopni[1]. Uroczyste otwarcie obiektu miało miejsce 21 czerwca 1969 roku[2].

Pod koniec 2016 roku wykonano ekspertyzę, która stwierdziła, że tor nie nadaje się do dalszego użytku ze względu na zły stan nawierzchni[3]. Na początku 2017 roku podjęto decyzję o jego zamknięciu[4]. Był to jedyny tor kolarski w Estonii. Od czasu jego zamknięcia estońscy kolarze torowi muszą trenować poza granicami kraju, najczęściej w Poniewieżu, gdzie znajduje się zadaszony tor, oraz na odkrytym torze w Helsinkach[5]. Istnieją także plany budowy zadaszonego, 250-metrowego toru kolarskiego w Tallinnie, a jedną z branych pod uwagę lokalizacji jest teren obok welodromu Pirita[6].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Wewnątrz toru znajduje się niepełnowymiarowe boisko piłkarskie ze sztuczną murawą. Tor kolarski ma betonową nawierzchnię i długi jest na 333,333 m. Jego maksymalne nachylenie na łukach wynosi 34 stopnie, a na prostych 6 stopni[2]. Na górnej krawędzi toru znajduje się drewniana banda. Do niecki stadionu prowadzi specjalny tunel. Wzdłuż prostych, po obu stronach toru, znajdują się trybuny dla widzów, mogące pomieścić 3000 osób[7]. Dawniej obiekt był również wyposażony w sztuczne oświetlenie[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tutvustus ja ajalugu. piritaspordikeskus.ee. [dostęp 2021-05-06]. (est.).
  2. a b Pirita Velodroom. piritaspordikeskus.ee. [dostęp 2021-05-06]. (est.).
  3. Андрей Крашевский: Экспертиза признала велотрек в Пирита непригодным к эксплуатации. rus.err.ee, 8 listopada 2016. [dostęp 2021-05-06]. (ros.).
  4. Trekisõidust Eestis ja “Erika” loomislugu. moomoo.ee, 31 stycznia 2018. [dostęp 2021-05-06]. (est.).
  5. Mart Treial: Praegu on praktiliselt võimatu, et tuleb teine Erika Salumäe.. digileht.ohtuleht.ee, 24 lipca 2020. [dostęp 2021-05-06]. (est.).
  6. Marko Tooming: Tallinn soovib riigilt raha uue velotreki ja Eesti Spordi Maja jaoks. www.err.ee, 26 lutego 2021. [dostęp 2021-05-06]. (est.).
  7. Pirita Velodroom - Tallinn. www.europlan-online.de. [dostęp 2021-05-06]. (niem.).
  8. Pirita velodroom, view of the track and tribute. ajapaik.ee. [dostęp 2021-05-06]. (ang.).