Prąd znamionowy wyłączalny

Prąd znamionowy wyłączalny (ang. breaking capacity^[1]), zdolność wyłączania – największa wartość skuteczna prądu, którą łącznik może wyłączyć w określonych warunkach i szeregu łączeniowym bez powodowania uszkodzeń lub objawów mogących mieć niepożądany wpływ na środowisko lub na wykonywanie przez łącznik wyznaczonych mu funkcji^[2]. Bywa oznaczany jako $I_{Nw}$ lub $I_{c}$ (ang. rated short-circuit breaking capacity).

Wytwórca powinien podawać dwie wartości prądu znamionowego wyłączalnego charakteryzującego zwarciową zdolność łączenia wyłączników^[3]:

Znamionowy prąd wyłączalny eksploatacyjny $I_{cs}$ (ang. rated service short-circuit breaking capacity)
Znamionowy prąd wyłączalny graniczny $I_{cu}$ (ang. rated ultimate short-circuit breaking capacity)

Podane przez wytwórcę wartości obu prądów wyłączalnych powinny pozostawać we wzajemnym stosunku określonym przez normę.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ IEV ref 441-17-08
↑ Praca zbiorowa: Słownik terminologiczny elektryki : Aparaty elektryczne wchodzące w skład urządzeń rozdzielczych, Część 2, Instytut Elektrotechniki – Warszawa 1989.
↑ Praca zbiorowa: Instalacje elektryczne i teletechniczne - Poradnik montera i inżyniera elektryka, Wyd. Verlag Dashöfer, Warszawa 2001, ISBN 978-83-88285-11-0.

[1] IEV ref 441-17-08

[2] Praca zbiorowa: Słownik terminologiczny elektryki : Aparaty elektryczne wchodzące w skład urządzeń rozdzielczych, Część 2, Instytut Elektrotechniki – Warszawa 1989.

[3] Praca zbiorowa: Instalacje elektryczne i teletechniczne - Poradnik montera i inżyniera elektryka, Wyd. Verlag Dashöfer, Warszawa 2001, ISBN 978-83-88285-11-0.

[1]

[2]

[3]