Prawo Lamberta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ilustracja prawa Lamberta

Prawo Lamberta – prawo optyki sformułowane przez Johanna Heinricha Lamberta w 1760 r. określające zależność światłości od kierunku propagacji fali:

Jeżeli pewna niewielka powierzchnia promieniuje lub rozprasza światło, to światłość I w kierunku tworzącym kąt z normalną do powierzchni promieniującej wyraża się wzorem
gdzie – światłość w kierunku prostopadłym do powierzchni promieniującej.

Prawo to jest spełnione ściśle, gdy powierzchnia promieniująca jest ciałem doskonale czarnym.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]