Przecław Bachorza z Osięcin
Przecław Bachorza z Osięcin (zm. między 1303 a 1305 r.) – kasztelan włocławski i brzeski od 1288 r. do śmierci.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z osięcińskiej linii Pomianów. Przydomek Bachorza przybrali od kanału, będącego dopływem Zgłowiączki. Ród używał go do XV wieku. Jego nieznany z imienia ojciec jest wymieniany w dokumencie z 1246 r. jako giermek księcia kujawskiego Kazimierza Konradowica. Ojciec Przecława był prawdopodobnie pierwszym znanym właścicielem Osięcin[1][2][3].
W 1282 r. książę brzeski Władysław Łokietek mianował Przecława sędzią w Brześciu. Między 1282 a 13 czerwca 1288 r. został kasztelanem włocławskim. Zastąpił na tym stanowisku Krystyna, który przeszedł na kasztelanię w Kruszwicy. Jako kasztelan włocławski Bachorza występuje w dwóch dokumentach z 1293 i 1293 roku. Po tym czasie kasztelania została przeniesiona do Brześcia, gdzie Bachorza pozostał do końca życia. Występuje wielokrotnie jako świadek dyplomów Władysława Łokietka[1][2][4][5].
W 1295 r. jego syn Ubysław dostał się do niewoli w czasie napadu litewskiego na Kujawy. Przecław wykupił go za 100 grzywien, które uzyskał sprzedając wieś Silno biskupowi włocławskiemu Wisławowi. W drodze do Torunia, gdzie odbyła się transkacja, towarzyszył Bachorze kapelan Trzebowit (Tebovico) z Osięcin. Jest to najstarsza wzmianka o istnieniu Kościoła w Osięcinach[1][2].
W 1300 r. brał udział w nieudanej obronie Brześcia przed wyprawą wojenną króla czeskiego Wacława II. Do przełomu 1301 i 1302 roku Kujawy były okupowane przez sprzymierzonych z Czechami Krzyżaków, a władzę w Brześciu objął komtur Jan Sas. Następnie Przecław, podobnie jak inni urzędnicy z Kujaw uznali władzę Wacława II, co było warunkiem oddania im urzędów. Po raz ostatni pojawia się na dokumencie czeskiego starosty Kujaw i Pomorza Tassa z Vizmburka z 25 stycznia 1303 roku. Podczas antyczeskiego powstania na Kujawach w latach 1305-06 kasztelanem brzeskim był już Berwold (Berold) z Przewłok[1][2].
Przecław Bachorza miał trzech synów: Ubysława, Jałbrzyka i Rozdziała. Ubysław był kasztelanem brzeskim w latach 1307-1326, zaś Rozdział podkomorzym brzeskim w latach 1307-1330. Ubysław i Jałbrzyk uczestniczyli w antyczeskim powstaniu. Urzędy, którymi obdarzono synów Przecława po powrocie do władzy księcia Łokietka świadczą o tym, że Bachorzowie pozostawali z nim w dobrych stosunkach, a władzę księcia Wacława uznali jedynie z konieczności. Bachorzowie otrzymali także liczne dobra ziemskie. Na przełomie XIV i XV wieku potomkowie Przecława posiadali ponad 10 wsi na terenie parafii w Osięcinach i Dąbiu a także na ziemi sieradzkiej. Były to Osięciny, Dąbie, Bełszewo, Torzewo, Sadłóg, Jarantowice, Jądrowice, Stok, Smólsk, Niewiesz, Biernacice, Iwonie i Boczki. Same Osięciny podzielono między trzech synów Przecława. Podział ten utrzymał się przez kolejne 300 lat[1][2][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Janusz Bieniak: Przecław Bachorza z Osięcin (? - 1303/1305) kasztelan brzeski (włocławski). W: Zasłużeni dla Włocławka. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 1991, s. 171.
- ↑ a b c d e Przecław z Osięcin, zwany Bachorzą, herbu Pomian. W: Janusz Bieniak: Polski Słownik Biograficzny. T. XXVIII. Warszawa: Polska Akademia Nauk, 1984. ISBN 83-04-00148-9. [dostęp 2020-03-10].
- ↑ Beata Drybs, Uczniowie Publicznego Gimnazjum w Osięcinach w składzie: Krzysztof Gębicki, Paulina Danielak, Jan Wyrębski, Daria Dąbrowska: Wieś Osięciny, Dawni mieszkańcy. Forum Polonicum - Wydawnictwo Pergamena. [dostęp 2020-03-10]. (pol.).
- ↑ a b Elżbieta Celińska, Marianna Gruszczyńska: Osięciny: Zespół dworski: Właściciele. W: Materiały do dziejów rezydencji w Polsce: Kujawy wschodnie. T. I. Cz. 3. Włocławek: Lega, 2006, s. 29. ISBN 83-88115-71-5. [dostęp 2020-03-10].
- ↑ Joanna Karczewska: Ród Pomianów na Kujawach w średniowieczu. Wydawnictwo Historyczne, 2003, s. 202, seria: Biblioteka Genealogiczna. ISBN 83-7393-004-3. [dostęp 2020-03-10].