Przejdź do zawartości

Pulanie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Pulanie − urodzeni na Bliskim Wschodzie potomkowie przybyłych do Jerozolimy podczas I krucjaty. Pulanie byli przez część europejskiego rycerstwa uważani za zdrajców, gdyż dobrze znali zwyczaje i język arabski, często nie odróżniali się od muzułmanów stylem życia, a także byli zwolennikami pokoju z wyznawcami islamu jako jedynej szansy na przetrwanie państw chrześcijan w tamtym regionie.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Michel Baard, Waldemar Ceran (przekład): Łaciński Wschód. XI-XV wiek. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2010, s. 118-120.