Rehabilitacja społeczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Rehabilitacja społeczna1. zespół działań mających na celu umożliwienie osobie z niepełnosprawnością uczestniczenie w życiu rodzinnym, społecznym i zawodowym, na poziomie maksymalnie zbliżonym do innych osób[1]; 2. proces przywracania osobie z niepełnosprawnością zdolności do samodzielnego funkcjonowania i aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym[2]

Rehabilitacja społeczna stawia sobie następujące cele:

Niektórzy autorzy wskazują również na inne cele rehabilitacji społecznej:

  • adaptację do trudniejszych warunków życia, powstałych z powodu niepełnosprawności[4];
  • integrację, poprzez włączanie do różnych sfer życia publicznego oraz kontakty interpersonalne[2].

Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych jako podstawowe formy wspomagania rehabilitacji społecznej warsztaty terapii zajęciowej i turnusy rehabilitacyjne[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Marianna Marek–Ruka: Rehabilitacja społeczna osób niepełnosprawnych. Wyd. II – uzupełnione. Warszawa: Akademia Pedagogiki Specjalnej, 2001. ISBN 83-912349-1-6. (pol.).
  2. a b Małgorzata Kupisiewicz: Słownik Pedagogiki Specjalnej. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2013, s. 304. ISBN 978-83-01-17338-8. (pol.).
  3. a b Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 1997 r. nr 123, poz. 776)
  4. Jerzy Rottermund, Janusz Nowotny (red.), Terapia zajęciowa w rehabilitacji medycznej: podręcznik dla studentów i terapeutów, Wydanie III, poszerzone, Bielsko-Biała: α-Medica Press, 2020, s. 25, ISBN 978-83-7522-176-3, OCLC 1228829291 [dostęp 2024-01-24].