Rezerwat Koriacki
59°48′28″N 166°11′45″E/59,807778 166,195833
| |
| rezerwat przyrody | |
| Państwo | |
|---|---|
| Kraj | |
| Siedziba | |
| Data utworzenia |
26 grudnia 1995 roku |
| Powierzchnia |
3271,56 km² |
| Powierzchnia otuliny |
6760,62 km² |
| Ochrona |
kategoria IUCN – Ia (ścisły rezerwat przyrody) |
Położenie na mapie Kraju Kamczackiego  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
| 59°48′28″N 166°11′45″E/59,807778 166,195833
| |
| Strona internetowa | |
Rezerwat Koriacki[1] (ros. Государственный природный заповедник «Корякский») – ścisły rezerwat przyrody (zapowiednik) w Kraju Kamczackim w Rosji. Znajduje się w rejonach olutorskim i penżyńskim. Jego obszar wynosi 3271,56 km² (w tym wody morskie 830 km²), a strefa ochronna 6760,62 km²). Rezerwat został utworzony dekretem rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 26 grudnia 1995 roku. Jeszcze przed utworzeniem rezerwatu, w 1994 roku, terytorium na którym znajduje się największa część rezerwatu (Parapolskij doł) zostało wpisane na listę konwencji ramsarskiej[2]. Rezerwat posiada wspólną dyrekcję z Kronockim Rezerwatem Biosfery i Rezerwatem przyrody „Jużno-Kamczatskim”, która znajduje się w miejscowości Jelizowo[3][4][5][6].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Rezerwat znajduje się na północy Kamczatki i składa się z trzech części. Dwie pierwsze z nich są na Półwyspie Gowiena w Górach Koriackich (Pyłginskij chriebiet) i mają wspólną strefę ochroną. Trzecia znajduje się na nizinie Parapolskij doł. Są to:
- „Przylądek Gowiena”. Przylądek wraz z przyległym obszarem morskim (Zatoka Olutorska i Zatoka Korfska). Charakteryzuje się stromymi i skalistymi zboczami pasma Pyłginskij chriebiet na wybrzeżu.
- „Zatoka Ławrowska”. Wybrzeże nad zatoką, górzyste i strome. Jest poprzecinane kilkoma mniejszymi zatokami.
- „Parapolskij doł”. Największa część rezerwatu. Jest to rozległa, bagnista nizina poprzecinana szerokimi dolinami rzek. Największą rzeką jest Tałowka. Rzeźba terenu jest łagodnie pagórkowata. Znajduje się tu około 10 000 jezior, z których największe jest Jezioro Tałowskie o powierzchni 43,8 km². Ta część rezerwatu jest wpisana na listę konwencji ramsarskiej, a w 2004 roku została zakwalifikowana przez BirdLife International jako ostoja ptaków IBA[7][8][9][10][11].
Klimat jest kontynentalny. Temperatura lutego wynosi około -18 °C (minimalna zanotowana to -55 °C). Średnia temperatura w lipcu wynosi +12 °С[9].
Flora[edytuj | edytuj kod]
Roślinność rezerwatu jest typowa dla lasotundry. Występuje też tundra krzewinkowa i lasy wzdłuż dolin rzecznych. W górzystych częściach rezerwatu (na Półwyspie Gowiena) – łąki subalpejskie i piętro alpejskie. Drzewa w rezerwacie reprezentuje tylko topola wonna i brzoza Ermana. Rosną na dolnym tarasie dużych rzek[12][9].
Fauna[edytuj | edytuj kod]
Najliczniejszymi ssakami drapieżnymi w rezerwacie są niedźwiedź kamczacki i lis rudy. Mniej liczny jest wilk syberyjski, lis polarny, ryś euroazjatycki i ryś z gatunku lynx wrangeli. Spośród małych drapieżników najliczniejszym gatunkiem jest gronostaj euroazjatycki, rzadko spotyka się łasicę syberyjską, wydrę europejską, sobola tajgowego, rosomaka tundrowego. Spośród parzystokopytnych żyje tu owca śnieżna z gatunku Ovis nivicola koriakorum i łoś wschodniosyberyjski. Na Przylądku Gowiena znajduje się kolonia uchatków grzywiastych, licząca od 300 do 2,5 tys. osobników, a także kolonia morsów arktycznych[13][9][14].
Parapolskij doł zamieszkuje 21 gatunków blaszkodziobych, z których 15 gniazduje. Łączna ich liczba to 100–120 tysięcy osobników. W rezerwacie gnieździ się 14 gatunków brodzących, z których najliczniejsze to łęczak, biegus zmienny, płatkonóg szydłodzioby. Na skalistych wybrzeżach Półwyspu Gowiena znajduje się około 30 kolonii ptaków morskich o łącznej liczbie ponad 12 tysięcy par[13][14].
Jeziora i rzeki zamieszkuje około 20 gatunków ryb. Są to m.in. szczupak pospolity, lipień z gatunku Thymallus mertensii, keta, gorbusza i nerka[13][14].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej, 2019, s. 252. ISBN 978-83-254-1988-2.
- ↑ Parapolsky Dol | Ramsar Sites Information Service [online], rsis.ramsar.org [dostęp 2021-12-30].
- ↑ Корякский заповедник [online], ФГБУ «Кроноцкий государственный природный биосферный заповедник» [dostęp 2021-12-30] (ros.).
- ↑ Корякский | ООПТ России [online], oopt.aari.ru [dostęp 2021-12-30].
- ↑ ООПТ России - Корякский заповедник [online], www.oopt.info [dostęp 2021-12-30].
- ↑ Корякский государственный природный заповедник [online], www.mnr.gov.ru [dostęp 2021-12-30].
- ↑ Географическое положение [online], ФГБУ «Кроноцкий государственный природный биосферный заповедник» [dostęp 2021-12-30] (ros.).
- ↑ Рельеф и почвы [online], ФГБУ «Кроноцкий государственный природный биосферный заповедник» [dostęp 2021-12-30] (ros.).
- ↑ a b c d Корякский заповедник [online], www.ecotravel.ru [dostęp 2021-12-30].
- ↑ Гидрология [online], ФГБУ «Кроноцкий государственный природный биосферный заповедник» [dostęp 2021-12-30] (ros.).
- ↑ BirdLife Data Zone [online], datazone.birdlife.org [dostęp 2022-12-18].
- ↑ Флора и растительность [online], ФГБУ «Кроноцкий государственный природный биосферный заповедник» [dostęp 2021-12-30] (ros.).
- ↑ a b c Фауна [online], ФГБУ «Кроноцкий государственный природный биосферный заповедник» [dostęp 2021-12-30] (ros.).
- ↑ a b c Корякский заповедник [online], Планета Земля [dostęp 2021-12-30] (ros.).