Rezystor drutowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rezystory drutowe dużej mocy w układzie hamulcowym tramwaju elektrycznego
Rodzaje uzwojeń rezystorów drutowych:
1 – zwykłe
2 – bifilarne
3 – zwykłe na płaskim elemencie
4 – Ayrtona-Perry'ego

Rezystor drutowy – rodzaj rezystora. Wykonuje się je nawijając na rurce ceramicznej lub z tworzywa sztucznego drut (taśmę) oporowy. Końcówki drutu oporowego mocuje się do wyprowadzeń. Zazwyczaj drut zabezpiecza się przed wpływem otoczenia przez pokrycie lakierem ochronnym, zatopienie w obudowie ceramicznej lub metalowej z radiatorem[1].

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Ważniejsze właściwości rezystorów drutowych[1]

  • duże moce znamionowe (25 W i więcej),
  • małe rezystancje znamionowe (od 0,5 Ω do 10 kΩ),
  • mały temperaturowy współczynnik rezystancji,
  • duża stabilność czasowa,
  • duże rozmiary,
  • duża indukcyjność i pojemność pasożytnicza, co ogranicza zakres częstotliwości pracy rezystorów do 50 kHz,
  • wykonuje się je w 2 klasach dokładności: ±5% i ±10%, a w specjalnych wykonaniach nawet do 0,005%,
  • duża wytrzymałość na wyładowania elektrostatyczne.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]