Ropień okołoodbytniczy
Ropień okołoodbytniczy (łac. abscesus perianalis, ang. perianal abscess, anal abscess, anorectal abscess) – zgromadzenie się ropy lub zbiornik ropy zlokalizowany w okolicy okołoodbytniczej. Powstanie ropnia związane jest z zapaleniem gruczołów przyodbytowych (łac. glandulae anales), zlokalizowanych w przestrzeni międzyzwieraczowej. Zapalenie to może doprowadzić do powstania przetoki bądź ropnia okołoodbytniczego. W gruncie rzeczy przetoka i ropień są różnymi manifestacjami tej samej choroby: ropień- manifestacją o przebiegu ostrym, przetoka- manifestacją o przebiegu przewlekłym.
Podział[edytuj | edytuj kod]
Wyróżnia się cztery podstawowe rodzaje ropni okołoodbytniczych:
- podskórny/podśluzówkowy,
- międzyzwieraczowy(najczęstszy),
- kulszowo-odbytniczy/ischiorektalny
- i miedniczo-odbytniczy/pelwirektalny.
Objawy[edytuj | edytuj kod]
Objawami ropnia są najczęściej: ostry ból w okolicy odbytu (zwłaszcza w czasie defekacji), wyczuwalne zgrubienie w tej okolicy, gorączka, pogorszenie stanu ogólnego w przypadku dłużej trwającej infekcji. W odróżnieniu do przetok ropnie nigdy nie są bezobjawowe (asymptomatyczne).
Rozpoznanie[edytuj | edytuj kod]
Diagnostyka polega na:
- Badaniu okolicy i kanału odbytu, niekiedy pod narkozą, która w sytuacjach wątpliwych umożliwia np. niebolesną dla pacjenta punkcję trudnego do zlokalizowania ropnia.
- Endosonografii odbytowej/rektalnej.
- Tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego w sytuacjach skrajnie niejasnych.
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Ropnie okołoodbytnicze wymagają leczenia operacyjnego. Wskazany jest optymalny drenaż jamy ropnia z szerokim, najlepiej owalnym wycięciem brzegów nacięcia. Rana powinna zagoić się wtórnie. Błędem w sztuce jest zarówno jej zaszycie jak i pozostawienie jedynie zwykłego liniowego nacięcia. W obu przypadkach istnieje ryzyko powstania ropnia wtórnego.
Powikłania[edytuj | edytuj kod]
Nieleczony ropień okolicy odbytniczej może skutkować spontaniczną perforacją, rozwinięciem ropowicy miednicy mniejszej, sepsą a nawet zejściem.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- "Proktologia" pod red. K. Bieleckiego i A. Dzikiego, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2000, wyd.1., ISBN 83-200-2412-9
- "Aktuelle Proktologie" W. Brühl, V. Wienert, A Herold, Uni-Med Verlag AG, Bremen 2011, 4. Auflage, ISBN 978-3-8374-1250-5
- "Praxis Handbuch Koloproktologie" F. raulf, G. W. Kolbert, Verlag Dr. Kade, Berlin 2006
