Roslagsbanan
kolej aglomeracyjna | |
Roslagsbanan pod Sztokholmem | |
Państwo | |
---|---|
Lokalizacja | |
Operator | |
Liczba linii |
3 |
Lata funkcjonowania |
od 1885 |
Dzienna liczba pasażerów |
42 000 |
Infrastruktura | |
Długość sieci |
65 km[1] |
Rozstaw szyn |
891 mm |
Napięcie zasilania |
1500 V DC |
Liczba stacji |
39 |
Roslagsbanan – wąskotorowa kolej aglomeracyjna w Sztokholmie. Składa się z trzech linii a jej długość wynosi 65 kilometrów. Jest jedną z pierwszych zelektryfikowanych kolei publicznych w Europie. Dziennie przewozi ok. 42 tys. pasażerów.
Przebieg[edytuj | edytuj kod]
Początkową stacją jest Sztokholm Wschodni (Stockholms östra station). Linia biegnie na północ i dzieli się na trzy linie, które docierają do Näsbypark, Österskär i Kårsta:
Linia | Odcinek | Długość | Stacje |
---|---|---|---|
27 | Stockholms östra station – Kårsta | 41.5 km | 23 |
28 | Stockholms östra station – Österskär | 29.5 km | 20 |
29 | Stockholms östra station – Näsbypark | 11.5 km | 12 |
Razem | 65 km | 39 |
Kolej[edytuj | edytuj kod]
Linię obsługuje od roku 2002 przedsiębiorstwo Roslagståg AB. Kolej zatrudnia ok. 280 osób: dyżurnych ruchu, motorniczych i konduktorów. Kolej pokonuje 2,5 mln pociągokilometrów rocznie. Liczba pasażerów wynosi ok. 10 mln rocznie, czyli ok. 42 tys. dziennie[2]. Najbardziej uczęszczaną stacją jest dworzec Sztokholm Wschodni, z którego korzysta ok. 10 000 osób dziennie[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Roslagsbanan jest jedną z najstarszych publicznych kolei elektrycznych w Europie. Pierwszy odcinek kolei został oddany do użytku w roku 1876 jako kolej Uppsala – Lenna. W roku 1885 otworzono główną linię ze Sztokholmu do Rimbo, a w 1892 zelektryfikowano odcinek Sztokholm – Djursholm. W latach 20. XX wieku kolej pokrywała dużą część Roslagen, skąd pochodzi jej nazwa. W 1969 kolej została przejęta od dotychczasowego przewoźnika Statens Järnvägar (szwedzkich kolei państwowych) przez transport miejski Sztokholmu. Część linii zlikwidowano, część przerobiono na kolej normalnotorową. W latach 70. kolej, która była niedoinwestowana i w złym stanie technicznym, stała się obiektem przetargów i gier politycznych i groziła jej likwidacja[4]. W 1980 odbyło się referendum, w którym dużą przewagę zdobyli zwolennicy utrzymania linii. Kolej zmodernizowano i kupiono nowy tabor.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Detta är Roslagståg AB. [dostęp 2011-12-07]. (szw.).
- ↑ Detta är Roslagståg AB. [dostęp 2011-12-07]. (szw.).
- ↑ Detta är Roslagståg AB. [dostęp 2011-12-07]. (szw.).
- ↑ Detta är Roslagståg AB. [dostęp 2011-12-07]. (szw.).