Rozkaz bojowy
Rozkaz bojowy – wytyczne dowódcy, zazwyczaj formalne, wydane podległym dowódcom, w celu skoordynowanego przeprowadzenia walki i operacji[1].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Wydawany jest zazwyczaj w formie pisemnej, graficznej lub w formie ustnej (na niższych szczeblach dowodzenia drużyna, pluton). Do zasadniczego rozkazu są wydawane załączniki, które precyzują poszczególne elementy planowania działań bojowych.
Istnieje również forma skrócona: rozkaz częściowy – wydawany w razie potrzeby, eliminujący konieczność powtarzania informacji zawartych w podstawowym rozkazie operacyjnym (bojowym); może być wydawany częściami.
Rozkaz bojowy w Siłach zbrojnych PRL i innych armiach państw UW zawierał (1979) zwykle: ocenę nieprzyjaciela, zadanie bojowe oddziału, zadania sąsiadów oraz linie rozgraniczenia, zamiar rozegrania walki, zadania podległych pododdziałów, miejsca rozmieszczenia stanowisk dowodzenia, czas ich rozwinięcia i kierunek przesunięcia[2].
Na szczebli operacyjnym występuje rozkaz bojowy sił powietrznych jako zasadniczy dokument rozkazodawczy. W Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej opracowywany jest na szczeblu Centrum Operacji Powietrznych - Dowództwa Komponentu Powietrznego i stanowi efekt końcowy procesu planowania. Zawiera informacje o planowanych działaniach powietrznych w rejonie połączonych działań operacyjnych, w określonym przedziale czasowym. Zawiera też informacje o działaniach planowanych i realizowanych przez siły podległe Dowódcy Komponentu Powietrznego oraz innych działaniach w strefie jego odpowiedzialności[3].
Układ rozkazu bojowego[edytuj | edytuj kod]
Rozkaz bojowy składa się ze stałych pięciu punktów[4]:
- Sytuacja[a]:
- obszar działań,
- przeciwnik,
- wojska własne,
- zmiany w podporządkowaniu
- Zadanie
- Realizacja
- zamiar
- zadania dla podwładnych
- wytyczne koordynacyjne[6]:
- terminy i czasy,
- elementy dowodzenia i koordynacji działań (linie, obiekty, linie rozgraniczenia, punkty, rejony),
- zasady użycia siły (ang. Rules of Engagement),
- środki redukujące ryzyko powstania strat (ang. Risk Reduction Control Measures)
- inne, według potrzeb.
- Zabezpieczenie logistyczne:
- informacje dotyczące zabezpieczenia materiałowego, zabezpieczenia technicznego i specjalistycznych usług logistycznych oraz zabezpieczenia medycznego[7],
- struktura dowodzenia, położenie punktów dowódczych oraz sukcesję dowodzenia; organizacja łączności, w tym wykorzystanie etatowych środków łączności i przydzielonych od przełożonego, kryptonimy, częstotliwości, sygnały dowodzenia, system meldunkowy[7].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W armii amerykańskiej punkt 1 rozkazu bojowego jest bardziej rozbudowany i składa się z następujących podpunktów: obszar zainteresowania rozpoznawczego, obszar działania, (w którym zawiera się teren i pogoda, przeciwnik, wojska własne(w którym zawiera się zadanie i zamiar przełożonego i zadania sąsiadów), działania agencji i organizacji rządowych i pozarządowych, aspekty cywilne, zmiany w podporządkowaniu, założenia[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ AAP-6 Słownik terminów i definicji NATO. Agencja Standaryzacyjna NATO. s. 291. [dostęp 2019-03-06].
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 371.
- ↑ Huzarski (red.) i Wołejszo (red.) 2014 ↓, s. 134.
- ↑ Machna 2019 ↓, s. 90.
- ↑ Machna 2019 ↓, s. 91.
- ↑ Machna 2019 ↓, s. 95.
- ↑ a b Machna 2019 ↓, s. 96.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014. ISBN 978-83-11-13382-2.
- Łukasz Machna: Procedury dowodzenia pododdziałem: planowanie i organizowanie działań na szczeblu drużyna–pluton–kompania. Wrocław: Akademia Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki, 2019. ISBN 978-83-66299-06-1.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.