SagDIG

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SagDIG
Ilustracja
Galaktyka karłowata SagDIG
Odkrywca

D.A. Cesarsky

Data odkrycia

1977

Dane obserwacyjne (J2000)
Gwiazdozbiór

Strzelec

Typ

IB(s)m V

Rektascensja

19h 29m 58,98s

Deklinacja

–17° 40′ 41,3″

Odległość

4,2 mln ly[1] (1,3 Mpc)

Przesunięcie ku czerwieni

–0,000264 ±0,000003

Jasność obserwowana

15,5m

Rozmiary kątowe

2,9' × 2,1'

Charakterystyka fizyczna
Wymiary

3,5 × 2,6 tys. ly

Jasność absolutna

–10m

Alternatywne oznaczenia
ESO 594-4, [FG85] 478, LEDA 63287, [M98c] 192706.0-174700, PGC 63287 SGC 192706-1747.0, TC 372, UKS 1927-17.7
Mapa galaktyki
Konstelacja Strzelca

SagDIG (Sagittarius Dwarf Irregular Galaxy) – karłowata galaktyka nieregularna w konstelacji Strzelca.

Właściwości fizyczne[edytuj | edytuj kod]

SagDIG znajduje się w odległości ok. 4,2 mln lat świetlnych (1,3 Mpc) od Ziemi[1]. Wymiary obserwowane – 2,9' × 2,1' co odpowiada ok. 3,5 × 2,6 tys. lat świetlnych. Jasność absolutna galaktyki wynosi ok. -10m.

Badania[edytuj | edytuj kod]

Galaktykę odkrył D.A. Cesarsky na zdjęciu wykonanym 13 czerwca 1977 roku przy użyciu 1-metrowego teleskopu Schmidta. Odkrycie zostało potwierdzone w 1978 roku. W 1991 roku odkryto w niej 3 obiekty przypominające obszary H II, z czego jeden został potwierdzony. W 1999 wyznaczono odległość od Słońca na około 1,11 Mpc (3,6 miliona lat świetlnych), co stawiałoby przynależność SagDIG do Grupy Lokalnej jako wątpliwą. Odkryto również, że gwiazdy galaktyki są bardzo ubogie w metale. W późniejszych badaniach wykazano też małe ilości tlenu.

Obecnie wiek głównej populacji gwiazd SagDIG określa się na ok. 8 ±1,5 mld lat[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Myung Gyoon Lee, Sang Chul Kim. Stellar Populations of the Sagittarius Dwarf Irregular Galaxy. „The Astronomical Journal”. 2000. 119. s. 777–786. DOI: 10.1086/301211. arXiv:astro-ph/9910481. [dostęp 2017-01-10]. (ang.). 
  2. M. Bellazzini et al.. The age of the main population of the Sagittarius dwarf spheroidal galaxy. Solving the "M giant conundrum". „Astronomy and Astrophysics”. 446 (2), s. L1-L4, luty 2006. DOI: 10.1051/0004-6361:200500223. (ang.). 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]