Shell-Haus

Shell-Haus
	; Budynek Shella widziany z przeciwległego nabrzeża Landwehrkanal
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Berlin
Miejscowość	Berlin
Typ budynku	biurowiec
Styl architektoniczny	modernizm
Architekt	Emil Fahrenkamp
Rozpoczęcie budowy	1930
Ukończenie budowy	1932
	Położenie na mapie Berlina Shell-Haus
	Położenie na mapie Niemiec Shell-Haus
	52°30′22″N 13°21′48″E/52,506111 13,363333
	Multimedia w Wikimedia Commons

Shell-Haus – budynek położony w Berlinie nad brzegiem Landwehrkanal, liczący pięć do dziesięciu kondygnacji. Budynek, wpisany do rejestru zabytków, został wzniesiony w latach 1930-1932 przy ówczesnej Königin-Augusta-Straße (od roku 1947 Reichpietschufer) według projektu architekta Emila Fahrenkampa na zlecenie hamburskiej firmy Rhenania-Ossag Mineralölwerke AG przekształconej w roku 1947 w Deutsche Shell AG, będącej niemieckim oddziałem holenderskiej firmy Royal Dutch Shell.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Projekt Emila Fahrenkampa otrzymał pierwszą nagrodę w konkursie rozpisanym w roku 1929, w którym uczestniczyło pięciu projektantów.

Budynek o powierzchni ogólnej 2700 m² był jednym z pierwszych budynków Berlina o szkielecie stalowym. Krytycy architektury zaliczają go do kierunku Neue Sachlichkeit (Nowej Rzeczowości) i uważają za jeden z najwybitniejszych obiektów biurowych Republiki Weimarskiej. Fasada wyróżnia się pionowymi falami i ciągłymi poziomymi pasami okien, przewijającymi się płynnie przez zaokrąglone naroża.

Ściany zewnętrzne wymurowane z bloków betonu porowatego zostały oblicowane płytami rzymskiego trawertynu. Budynek otoczono szczelinami pod chodnikami, izolującymi budynek od wstrząsów wywołanych przez ruch uliczny.

W roku 1934 budynek został przejęty przez naczelne dowództwo marynarki wojennej. W czasie II wojny światowej w podziemiach urządzono lazaret. W ostatnich dniach wojny górne kondygnacje budynku uległy uszkodzeniom. W roku 1946 budynek stał się siedzibą zakładów energetycznych Bewag, które przejęły obiekt na własność w roku 1952. W latach 1965-1967 do budynku dostawiono od strony Sigismundstraße dwa nowe skrzydła w konstrukcji stalowej według projektu architekta Paula Baumgartena.

W roku 1958 budynek został wpisany na listę obiektów zabytkowych. Wpis nie objął dobudowy z lat sześćdziesiątych.

W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych doszło do konfliktu władz konserwatorskich z użytkownikiem, który uważał, że spełnienie wymagań ochrony zabytków przy remoncie nadmiernie podniesie koszty.

Odnowienie trawertynowych płyt fasadowych wymagało uruchomienia nieczynnego kamieniołomu w okolicy Rzymu.

W marcu 2000 nowym użytkownikiem budynku zostały zakłady gazownicze Gasag, które w roku 2010 po wygaśnięciu umowy dzierżawnej przeniosły się do nowego budynku przy Hackescher Markt.

W czerwcu 2000 firma Bewag sprzedała budynek firmie deweloperskiej Viterra, która po rozbiórce dobudowanych w latach sześćdziesiątych skrzydeł wzniosła na ich miejscu hotel sieci Maritim o 500 pokojach.

Architekt berliński Meinhard von Gerkan w wywiadzie dla Berliner Morgenpost z 3 stycznia 2007 uznał Shell-Haus za najpiękniejsza budowlę Berlina.