Sherp

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sherp PRO
Ilustracja
Producent

Sherp International

Projektant

Siergiej Garagaszjan

Zaprezentowany

2015

Okres produkcji

od 2015

Miejsce produkcji

Winnipeg (Kanada),
Kijów (Ukraina)

Dane techniczne
Silniki

Kubota V1505-t (Diesel 1.5, 44 KM)

Skrzynia biegów

5-biegowa

Napęd

4x4

Długość

3400 mm[1]

Szerokość

2520 mm

Wysokość

2520 mm

Masa własna

1,6 t

Zbiornik paliwa

58 l

Liczba miejsc

2[1]

Sherp – rosyjsko-ukraiński[2][3][4][5] wszędołaz-amfibia.

Projekt pojazdu został przedstawiony w 2012 na podstawie patentu opracowanego przez Siergieja Garagaszjana[6]. Debiut pojazdu miał miejsce na wystawie crossoverów i samochodów terenowych Moscow Off-Road Show 2015. Od 2015 jest produkowany seryjnie w wersji Standard. Na początku 2017 roku, po wprowadzeniu wielu udoskonaleń i poprawie wyglądu rozpoczęto produkcję wersji PRO, która zastąpiła wersję Standard. W lutym 2018 rozszerzono seryjną produkcję o wersję Pickup.

Konstrukcja pojazdu umożliwia poruszanie się po każdym rodzaju podłoża - zarówno grząskich terenach, skałach, piaskach jak i po lodzie i po wodzie. Podwozie Sherpa jest szczelnie zamknięte, wykonane z blachy opancerzonej. Ważnym elementem pojazdu są niskociśnieniowe, bezdętkowe opony o wymiarach 1600 х 600 х 25 mm w których zastosowano unikalny system pompowania spalinami. Kierowca pojazdu ma możliwość w prosty sposób w trakcie jazdy dostosowywać ciśnienie w oponach do pokonywanego terenu. Sherp pokonuje przeszkody o wysokości do 70cm. Posiada 58-litrowy zbiornik paliwa i 4-cylindrowy silnik Diesla Kubota V1505-t o mocy 44 KM, którego moc jest przekazywana na wszystkie cztery koła za pomocą pięciobiegowej skrzyni biegów. Sherp nie ma klasycznej przekładni kierowniczej – skręcanie możliwe jest (podobnie jak w czołgach) poprzez oddzielną regulację prędkości kół na każdej ze stron. W styczniu 2016 cena wersji Standard wynosiła 65 000 dolarów amerykańskich, a dwa lata później, w styczniu 2018 roku cena wersji PRO wynosiła 107 500 dolarów amerykańskich.

Pojazd testowany był m.in. na Półwyspie Kolskim, syberyjskiej tajdze oraz na bagniskach Jugry.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]