Siemion Kosberg

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Siemion Kosberg
Семён Ариевич Косберг
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 października 1903
Słuck

Data i miejsce śmierci

3 stycznia 1965
Woroneż

Zawód, zajęcie

inżynier

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Leninowska
Order Lenina Order „Znak Honoru” Order Czerwonej Gwiazdy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy

Siemion Arijewicz Kosberg (ros. Семён Ариевич Косберг, ur. 14 października?/27 października 1903 w Słucku, zm. 3 stycznia 1965 w Woroneżu) – radziecki inżynier, specjalista w zakresie techniki rakietowej i silników lotniczych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie żydowskiej. W latach 1917–1919 uczył się w szkole komercyjnej w Słucku, 1919–1925 pracował jako kowal i ślusarz w zakładzie ojca, jednocześnie 1922–1924 uczył się na kursach wieczorowych, gdzie uzyskał wykształcenie średnie, a 1925–1926 odbywał służbę wojskową. W 1927 podjął studia w Leningradzkim Instytucie Politechnicznym, a w 1930 ukończył Moskiewski Instytut Lotniczy, od 1931 pracował w Centralnym Instytucie Budowy Silników Lotniczych jako inżynier konstruktor i później szef działu naukowo-badawczego, a w 1940 został zastępcą głównego konstruktora Specjalnego Biura Konstruktorskiego (OKB) zakładu nr 33 w Moskwie Ludowego Komisariatu Przemysłu Lotniczego. 13 października 1941 został głównym konstruktorem OKB-296 ewakuowanego do Bierdska. Opracował silniki lotnicze montowane m.in. w samolotach Ła-5, Ła-7, a po wojnie również Ła-9, Ła-11 i wielu innych modelach. W 1946 OKB zostało przeniesione do Woroneża i przemianowane na OKB-154. Kosberg prowadził tam prace nad płynnym paliwem do silników rakietowych, w tym do rakiet konstruowanych przez Siergieja Korolowa. W 1959 uzyskał stopień doktora nauk technicznych. Zginął w wypadku drogowym. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym. Jego imieniem nazwano krater na Księżycu. Na domu w Woroneżu, w którym mieszkał, umieszczono tablicę pamiątkową.

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

a także rozmaite medale.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]