Stanisław Mantel

Stanisław Mantel
	porucznik uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia	15 czerwca 1899 ; Przemyśl
Data i miejsce śmierci	1940 ; Katyń
	Przebieg służby
Lata służby	1917–1920 i 1939–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Jednostki	1 Pułk Artylerii Polowej Legionów
Stanowiska	dowódca baterii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
Późniejsza praca	Chemiczny Instytut Badawczy, Państwowy Monopol Spirytusowy, radca w NIK
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Mantel (ur. 15 czerwca 1899 w Przemyślu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – porucznik uzbrojenia inżynier Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Eliasza i Karoli z Fechtdegenów^[1]. Absolwent gimnazjum w Przemyślu. Po zdaniu matury wcielony do armii austriackiej.

W Wojsku Polskim od 1918, w stopniu chorążego, w 1 pułku artylerii polowej Legionów. Porucznikiem mianowany ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1919. Najpierw służył w obronie Przemyśla, a następnie jako dowódca 7. baterii 1 pap Leg. walczył w wojnie z bolszewikami.

W grudniu 1920 przeniesiony do rezerwy. W 1921 rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej, uzyskał w 1925 dyplom inżyniera chemika^[2]. Do 1930 pracował w Chemicznym Instytucie Badawczym, następnie w Państwowym Monopolu Spirytusowym. Od 1931 był radcą w NIK.

Ćwiczenia rezerwy odbywał najpierw 1 pap Leg. (1925, 1928) następnie w 29 pułku artylerii polowej. Ukończył Szkołę Zbrojmistrzów i Szkołę Gazową.

W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 029/5 z 13 kwietnia 1940, poz. 85^[3]. Grób symboliczny znajduje się na Powązkach (kwatera P-5-13)^[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4869
Krzyż Walecznych – czterokrotnie

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 379.
↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 488.
↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 190.
↑ Cmentarz Stare Powązki: WŁADYSŁAW DZIADYK, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-04] .

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Katynia2000379-1] Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 379.

[CITEREFУбиты_в_Катыни2015488-2] Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 488.

[CITEREFBanaszekRomanSawicki2000190-3] Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 190.

[4] Cmentarz Stare Powązki: WŁADYSŁAW DZIADYK, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-04] .

[1]

[2]

[3]

[4]