Stanisław Sławiński (podpułkownik)
 podpułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 maja 1907 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 czerwca 1989 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
Wojsko Polskie II RP |
| Jednostki |
27 Pułk Artylerii Lekkiej |
| Stanowiska |
adiutant dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Stanisław Sławiński (ur. 9 maja 1907 w Warszawie, zm. 5 czerwca 1989 tamże) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, magister inżynier.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 9 maja 1907 w Warszawie, w rodzinie Piotra (zm. 1936)[1].
W 1925 roku odbył pierwszą praktykę w 25 Pułku Artylerii Polowej w Kaliszu, a następną w 9 Pułku Artylerii Lekkiej w Białej Podlaskiej[2]. Na podporucznika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku i 136. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[3][4]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 9 Pułku Artylerii Lekkiej[5]. Na porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 roku i 115. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[3].
Do mobilizacji był pracownikiem Szefostwa Budownictwa Korpusu Ochrony Pogranicza. 14 sierpnia 1939 roku „przedłożył końcowe dokumenty rozliczeniowe z budowy koszar dla kompanii granicznej «Przewłoka» i kościoła garnizonowego w Ludwikowie”[6].
W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany do 27 Pułku Artylerii Lekkiej we Włodzimierzu Wołyńskim i przydzielony na stanowisko adiutanta II dywizjonu[7]. 17 sierpnia 1939 roku został przydzielony do Dowództwa 27 Dywizji Piechoty[8].
Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej w stopniu porucznika jako oficer łącznikowy Armii „Pomorze”[9].
Po wojnie był podpułkownikiem ludowego Wojska Polskiego.
Był autorem wspomnień zatytułowanych „Od Borów Tucholskich do Kampinosu” oraz publikacji dotyczących kampanii wrześniowej 1939 roku[10].
Zmarł 5 czerwca 1989 w Warszawie[1]. Został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[1].
Był żonaty. Miał córkę[11].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Cmentarz Stare Powązki: SŁAWIŃSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-07-11].
- ↑ Sławiński 1977 ↓, s. 14, 20.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 554.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 148.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 621.
- ↑ Sławiński 1977 ↓, s. 11 w książce – kompanii granicznej w Przewłokach.
- ↑ Sławiński 1977 ↓, s. 20.
- ↑ Sławiński 1977 ↓, s. 21.
- ↑ "Spotkania" - wrześniowe spotkania kawalerzystów. Wspomnienia kawalerzystów biorących udział w wojnie obronnej 1939 r.. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2016-06-15].
- ↑ Referat z zebrania naukowego PTH.
- ↑ Sławiński 1977 ↓, s. 16.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Stanisław Sławiński: Od Borów Tucholskich do Kampinosu. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1977.