Stanisław Skowroński (1919–2016)
porucznik | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1941–1945 |
Siły zbrojne |
Armia Czerwona |
Jednostki |
55 Pułk Piechoty Zmotoryzowanej |
Stanowiska |
radiotelegrafista, dowódca plutonu radiołączności |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca |
przedsiębiorca w Argentynie |
Odznaczenia | |
Stanisław Bronisław Skowroński ps. „Widelec”, „Tulipan” (ur. 13 listopada 1919 w Horodence, zm. 20 kwietnia 2016 w Río Ceballos[2], Argentyna) – żołnierz Armii Czerwonej, Armii Andersa i Polskich Sił Zbrojnych, oficer Armii Krajowej, porucznik łączności, cichociemny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. 22 kwietnia 1941 roku wcielono go przymusowo do Armii Czerwonej, gdzie służył w 55 pułku piechoty zmotoryzowanej. W marcu 1942 roku wstąpił do Armii Andersa. Ukończył szkołę podchorążych. We wrześniu 1942 roku przeniesiono go do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza.
Po przeszkoleniu w łączności radiowej został zaprzysiężony 10 lipca 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 21 na 22 września 1943 roku w ramach operacji „Neon 5” dowodzonej przez por. naw. Władysława Krywdy. Skowroński dostał przydział do Oddziału V Łączności sztabu Komendy Głównej AK: służył w batalionie „Iskry” na stanowisku radiotelegrafisty. W kwietniu 1944 roku został skierowany do Oddziału V sztabu Okręgu Wilno AK, gdzie służył jako dowódca plutonu radiołączności (radiostacje nr 18 i 20).
Po okrążeniu przez Armię Czerwoną został aresztowany i wywieziony do obozu w głąb ZSRR do Zagłębia Donieckiego. Uciekł z obozu i w październiku 1945 roku dostał się do Warszawy, a następnie do Głogówka. Zagrożony aresztowaniem przez UB uciekł wraz z żoną przez zieloną granicę do Czechosłowacji i Niemiec.
Osiedlił się w Río Ceballos w prowincji Córdoba (Argentyna), gdzie prowadził własne przedsiębiorstwo i sprawował funkcję przewodniczącego lokalnego oddziału Związku Polaków. W 2009 roku odwiedził Polskę[3].
Był autorem książki Orzeł ujarzmiony. Wspomnienia cichociemnego z II wojny światowej wydanej w 1992 (Río Ceballos, Wydawnictwo Literackie Wisła, ISBN 950-99456-0-9) i 1998 roku (Zwierzyniec – Rzeszów, Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, ISBN 83-910535-0-4).
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Życie rodzinne[edytuj | edytuj kod]
Był synem Józefa, komendanta posterunku Policji Państwowej, i Franciszki z domu Zajączkowskiej. W 1945 roku ożenił się z Joanną Sawicką[3] (ur. 1923), z którą miał 3 córki: Jolantę (ur. 1947), Dolores (ur. 1949) i Barbarę (ur. 1952).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zmarł porucznik Stanisław Skowroński „Widelec” – jeden z ostatnich Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej [online], fundacjacichociemnych.pl [dostęp 2016-04-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-01] (pol.).
- ↑ Stanisław Skowroński – Cichociemny » Cichociemni elita dywersji [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2020-04-30] (pol.).
- ↑ a b Marek Rudnicki: Stanisław Bronisław Skowroński. Cichociemny z Rio Ceballos. [dostęp 2013-12-07].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 121–123. ISBN 83-902499-0-1.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 408. ISBN 83-211-0537-8.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 78.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Cichociemni
- Członkowie Komend Okręgów AK
- Ludzie urodzeni w Horodence
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Porucznicy łączności Polskich Sił Zbrojnych
- Polacy i obywatele polscy wcieleni do Armii Czerwonej 1939–1945
- Żołnierze Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR 1941–1942
- Polscy zesłańcy w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
- Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Argentynie po II wojnie światowej
- Urodzeni w 1919
- Zmarli w 2016