Stanisław Sulima
Data i miejsce urodzenia |
29 maja 1918 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
16 grudnia 1972 |
Poseł na Sejm PRL IV i V kadencji | |
Okres |
od 1965 |
Przynależność polityczna | |
Odznaczenia | |
|
Stanisław Sulima (ur. 29 maja 1918 w Miechowie, zm. 16 grudnia 1972 w Elblągu[1]) – polski inżynier metalurg i działacz komunistyczny, poseł na Sejm PRL IV i V kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W II RP podjął studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Wybuch II wojny światowej spowodował przerwanie studiów i w czasie okupacji niemieckiej pracował w dawnej Państwowej Fabryce Amunicji w Skarżysku-Kamiennej. Podczas pracy w ramach działań miejscowej komórki Armii Krajowej dowodzonej przez jego brata Tadeusza Sulimę zaopatrywano oddziały AK w amunicję. W wyniku zdrady brat został aresztowany, a on ukrywał się do końca wojny (działalność ta została opisana w książce Jodła autorstwa Wojciecha Borzobohatego wydanego przez Instytut Wydawniczy „Pax”). Po wojnie pracował początkowo jako robotnik w Zakładach Metalowych. W 1945 został członkiem Polskiej Partii Robotniczej. Po wojnie był sekretarzem Komitetu Miejskiego PPR w Skarżysku-Kamiennej, a następnie kontynuował studia na Wydziale Hutniczym AGH ze specjalizacją magistra inżyniera metalurga. W 1948 został kierownikiem odlewni w Odlewni i Emalierni „Kamienna” w Skarżysku-Kamiennej. W tym samym roku wraz z PPR przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1950 został kierownikiem wydziału odlewni staliwa w Zakładach Mechanicznych im. gen. Karola Świerczewskiego w Elblągu, następnie pracował tam jako szef produkcji wytwórni W-1. Zasiadał w Komitecie Zakładowym PZPR. W 1964 był delegatem na IV Zjazd PZPR, a w 1965 został członkiem Komitetu Wojewódzkiego partii. W 1965 i 1969 uzyskiwał mandat posła na Sejm PRL w okręgu Tczew. Przez dwie kadencje zasiadał w Komisji Przemysłu Ciężkiego, Chemicznego i Górnictwa.
Jego imieniem nazwano jedną z elbląskich ulic[2].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Miał dwoje rodzeństwa: brata Tadeusza (prof. zw. dra habil. inż., pracownika naukowego Politechniki Wrocławskiej) i siostrę Irenę Łapińską (pracownika administracyjnego Politechniki Wrocławskiej).
Żonaty z Janiną z domu Musiał, miał dwie córki: Annę Zacharewicz (mgr chemii, zm. 2017) oraz Krystynę Sulima-Chlaszczak (dr ekonomii, pracownika naukowego Uniwersytetu Gdańskiego, zm. 2002)[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi (1955)[3]
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)[4]
- Odznaka honorowa „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Informacje na portalu myheritage.pl.
- ↑ Zasłużeni przemysłowcy będą mieli swoje ulice na Modrzewinie [online], info.elblag.pl, 25 lutego 2009 .
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 95, poz. 1208.
- ↑ Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Absolwenci Akademii Górniczo-Hutniczej
- Członkowie Komitetów Wojewódzkich PZPR
- Członkowie Komitetów Zakładowych PZPR
- Delegaci na zjazdy PZPR
- Ludzie związani z Elblągiem
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Odznaczeni odznaką honorową „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”
- Politycy PPR
- Polscy inżynierowie metalurdzy
- Posłowie z okręgu Tczew (PRL)
- Urodzeni w 1918
- Zmarli w 1972